Zelden hebben mijn Japanse collega's zo uitgesproken hun frustraties geuit als de laatste maanden. Ze vonden dat de Olympische Spelen nooit hadden mogen doorgaan en hebben het gevoel dat ze het geofferde slachtvee zijn. De beloofde 'brood & spelen' zijn voor hen geïnfecteerd tot 'corona & spelen'.

Het stopzetten van de Olympische Spelen zou 15 miljard dollar kosten, maar daar wilden ze gerust belastingen voor betalen. Ze beschouwden de Olympische Spelen als een pestepidemie die via het vreemdelingenlegioen hun veilige nest-eiland werd binnengebracht. 

Mijn immer charmante collega Mayumi verweet me plots dat wij -Gaijins (Japans woord voor buitenlanders met dezelfde negatieve weerklank als wij 'Jappen' zeggen)- trots zijn dat we corona-proof zijn, maar zonder enige schroom in een land komen feestvieren waar amper 25% gevaccineerd is. 

De Japanse overheid vroeg ons bedrijf pas eind juni om in Japan voor de 10.000 werknemers een vaccinatiecampagne en -centrum op te zetten. De overheid in Tokyo heeft gefaald door rigide procedures of mogelijks verborgen agenda's. 

Als paniekreactie besliste de overheid dat de Japanners tijdens de Olympische Spelen geen alcohol mogen drinken in het openbaar en thuis moeten blijven. En moeten hopen dat ze de 900 miljoen dollars aan betaalde toegangstickets terugkrijgen.

"We betalen miljarden euro's om twee maanden geen fun te hebben in onze hoofdstad!" vertelde Ito-san me met een grijns op zijn gezicht tijdens mijn laatste videogesprek.

Wie zijn de boemannen volgens mijn Japanse collega's? Er is duidelijk een tweedracht: hun zwakke politieke leiders samen met de buitenlandse geldwolven van het IOC.

Een samoerai gebruikt zijn zwaard om zijn metgezellen en onderdanen te beschermen. Maar de Japanse burgers vinden dat de trouw die hun politiekers hebben getoond ten opzichte van de vervloekte spelen de Japanse eilandbewoners heeft verraden. 

De Westerse media beweren dat Japan de spelen liet doorgaan om gezichtsverlies te vermijden, maar ik heb nog nooit een Japanner gehoord die dit bevestigde. 

De Japanners nemen het de overheid kwalijk dat ze een vazal zijn van het Olympisch comité en geen rekening hielden met wat de mensen echt voelden. Ook de eigen media waren geen klankbord van de waarheid.  

Het resultaat is een ware angstcultuur. De mensen in Tokyo hebben het gevoel dat ze het slachtoffer zijn van buitenlandse mogendheden die hun plezier en glorie willen botvieren op de Japanse kwetsbare situatie. Tokyo lijkt opnieuw bezet grondgebied. 

Enkele fanatieke collega's maakten de vergelijking met de nucleaire atoombom van Hiroshima. De Olympische Spelen zijn een medische atoombom die zal losbarsten als ons sportfeestje afgelopen is.

Je ziet niet veel openbaar verzet in de Japanse maatschappij, maar achter de schermen merk je wel degelijk dat de Japanners op een indirecte manier hun gelijk proberen terug te winnen.

Dit is ook vaak zo in mijn Japanse werkomgeving. Je denkt dat je via een vakbond of een zware discussie met je baas de overwinning hebt behaald, maar je bent alleen maar blij met de glorie van een kleine veldslag. De oorlog verlies je. 

Die strikte controles in Narita, het totaal gebrek aan gastvrijheid, testen en nog eens testen, kleine hotelkamertjes, geen bewegingsvrijheid, de Japanse media die alle contact vermijden met de buitenlandse atleten… Het is een manier om duidelijk te maken: wij zijn baas in eigen buik. 

Gisteren toonde mijn Japanse baas tijdens een zakenreis toch een zekere empathie voor de buitenlandse atleten. Hij begrijpt dat ze zich gevangen voelen en daardoor moeilijk tot hun beste prestaties kunnen pieken.

De Japanse atleten worden daarentegen met de grootste zorg gekoesterd in hun eigen warm nest. De hoop is dat ze zo een pleister op een houten been kunnen schenken aan hun eigen bevolking. 

Ondertussen heeft Japan een recordaantal medailles die ze eigenlijk nooit gewild hebben. Iedere medaille heeft ook op de Tokyo-spelen een keerzijde! 

De tsunami aan Japanse medailles creëert een positief nationalisme. De Olympische Spelen komen de Japanners plots toch goed uit.

De Japanse vlag is en blijft voor altijd een dominante rode stipzone. Met of zonder corona!