Maar ik, ik lijd. In stilte. En dat laatste mag u letterlijk nemen, er is namelijk niemand die naar mij luistert. U weet ondertussen dat ik schrijf, en lesgeef en graag en veel over storytelling vertel. Workshops en keynotes heet dat. Dat is mijn broodwinning.  

Welnu, in de zomer lust de hond daar geen brokken van. Midden juni begint dat. Of liever valt het stil. Niemand wil nog lezingen inboeken. Al mijn columns vallen stil. Er zijn geen lesopdrachten, geen workshops, of seminars. Ik ben technisch werkloos. Ik verdien niets meer. Nada! Noppes! Nougatbollen!

Ontzettend frustrerend en diep triestig. Los van de existentiële twijfel die dat met zich brengt. Is het nu voorbij? Moeten ze mij niet meer? Gaat het nog wel goed komen? Wat als ik blind word en niet meer kan typen? Een leven onder de bruggen van de Scheldestad lonkt. Voorwaar geen aantrekkelijk beeld. Geen werk!

Mijn kosten lopen echter door. Sterker nog, die worden zelfs wat groter, want ik wil ook eens een terrasje meepikken of een festivalletje, of waarom niet een verplaatsing naar de buitenlanden om met mijn pens op een strand boeken te lezen. Maar dat durf ik dus niet.

En ja, ik hoor de mieren al belerend met het vingertje omhoog naar de krekel wijzen… Dat kun je toch voorzien? Het is een 'seizoenaal gegeven', dus daar kun je je tegen wapenen. Geloof me, dat is echt moeilijk.

Maar het ergste is dat de boekhouding van veel bedrijven kennelijk ook met verlof gaat. U hebt ondertussen al door dat de voorgaande paragrafen gewoon als een 'cry for attention' kunnen beschouwd worden. En dat ik nu het echte probleem aankaart. Want ik denk wel degelijk wat op voorhand. Maar waar ik dus geen rekening mee hield -dit jaar- was de macht van de boekhouding.

Facturen die niet betaald zijn op 30 juni, daar kun je ook erg lang op wachten. Want ineens blijkt niemand nog bereikbaar. Betaaltermijnen van 60 dagen zijn plots compleet normaal. Letterlijk een dorstige roepende in een woestijn van stilte.

Nieuwe boekhoudsystemen worden geïmplementeerd maar werken niet goed. De factuur is verloren gegaan, het PO-nummerke kan niet teruggevonden worden. De collectieve verdwazing van het betaalsysteem.

We zijn eind augustus als ik dit stukje schrijf, en het begint eindelijk wat te bewegen. De grenzeloze optimist in mij ziet daar meteen het leuke van in. Men heeft voor mij gespaard. Ik zal heel even een beetje een rijk gevoel hebben als begin september al die dukaten op mijn rekening binnenrollen.

En dan mag ik een hele dag achterstallen betalen en zie ik het als sneeuw voor de zon wegslinken. Weer geen flitsende bolide voor mij. Het enige goede is dat ik de zomer toch maar weer mooi overleefd heb en stressvol aan het werk kan. Blij toe.