Nobele onbekenden voor elkaar, maar allemaal klaar voor een ongelooflijk avontuur dat hen te voet langs de mooiste plekjes van Lapland zou gidsen. Nooit eerder trokken ze met stapschoenen en wandelstokken de wildernis in.

Eerlijk toegegeven, het was toch een beetje met een bang hartje dat ik daar stond. Zouden die andere groepsleden meevallen? Had ik wel het juiste materiaal gekocht om te gaan trekken? Niet teveel of te weinig eten bij in die zware rugzak?

Kan ik die bergachtige tocht van 100 kilometer wel aan? En ga ik de weg wel vinden daar in de buurt van de poolcirkel? Veel vragen, weinig antwoorden.

Ik vermoed dat mijn reisgezellen ook wel enkele twijfels met me deelden. En zo zie je maar dat zelfs ervaren toppers snel onzeker worden als ze uit hun comfortzone komen.

Je hoeft daar trouwens zelfs niet voor naar Lapland. Als ik in ons eigen bedrijf een andere functie zou bekleden zou ik zelfs nog meer zenuwachtig zijn.

Ik poetsen bij een klant? Ik zou de avond ervoor niet goed slapen. Het zet je vanzelf met de voetjes op de grond. Je bent goed in iets, maar niet in alles.

En het zorgt ervoor dat je altijd respect blijft tonen voor collega's in andere jobs. Die comfortzone, het is iets vreemds.

De uitspraak van Pipi Langkous: 'Denk maar gewoon: ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan' klopt niet helemaal. Toen ik vroeger met de chiro op kamp ging, maakten we ook lange trektochten en wisten we vaak de weg vaak niet. Ik heb het ooit al gedaan en toch denk ik nog altijd dat ik het niet kan.

Met de chiro waren we op het einde van de dag uitgelaten en blij als we naast het water in onze waterkit ook een scheut grenadine kregen.

Nu, zoveel jaren later deelden we - na een helse dag vol regen en wind - enthousiast en kinderlijk blij een stukje chocolade, een granenreep en een zakje nootjes. Enkel de korte broek van toen ruilden we in voor een langer exemplaar.

Wat in onze jeugd plezant was, wordt zoveel jaren later iets dat ver buiten onze comfortzone ligt. Iets om over na te denken.

In mijn volgende columns beschrijf ik graag over mijn ervaringen in Lapland. Over het groepsproces, een visie op leidinggeven die me onderweg te binnen schoot en de metaforen die ik ontdekte tussen de tocht en ondernemen in het dagelijkse leven.

De eindconclusie toen we terug op Zaventem arriveerden - tevergeefs wachtend op onze rugzakken- kan ik nu al meegeven. Het was fantastisch, het was fijn, het was zo ongelooflijk schoon. Net zoals toen met de chiro was het top.

Nog iets om over na te denken. We zijn gestopt met iets dat we leuk vonden en na een onderbreking van tientallen jaren vinden we het nog altijd leuk. Je stopt met spelen omdat je ouder wordt? Of je wordt oud omdat je stopt met spelen?

Ik had er graag over gefilosofeerd met de 83-jarige landgenoot die we kruisten. Hij was in zijn uppie onderweg. Maar er was geen tijd. Buiten de comfortzone was het heel plezant maar er moet wel serieus doorgestapt worden."