Je wil niet terechtkomen in een situatie waarin je je hebt onderscheiden van het gros van je concurrenten maar uiteindelijk strandt op een plaats die wel goed is, maar net niet goed genoeg. Je wil ook niet achterblijven met schrale troost verpakt als 'waardevolle feedback' voor je volgende sollicitaties. En je wil geen 'succes bij je verdere zoektocht naar een geschikte baan'. Je wil gewoon deze job! De job die je al bijna met je vingertoppen kon aanraken.

Zo dicht bij de finish leef je altijd wat tussen hoop en wanhoop. Je motivatiebrief was overtuigend, je hebt je met succes doorheen de psychotechnische en cognitieve testjes geworsteld (of dat denk je toch) en je hebt een goed gevoel over het eindgesprek. Of je het wil of niet, je begint je dan toch stilaan te verheugen op je nieuwe job en alle extralegale voordelen die voor het grijpen liggen. 

Tenzij… Tja, je kan nu eenmaal niet in de hoofden van de juryleden kijken. Dus overloop je in gedachten voor de zoveelste keer de hele sollicitatieprocedure. En hoe kritisch je ook bent, je hebt echt geen idee waar het kan mislopen. 

Het werkt behoorlijk verlammend. Want je hebt amper oog voor andere vacatures en je komt al helemaal niet aan het schrijven van nieuwe sollicitatiebrieven toe. Maar hey, in de finale van de Ronde van Vlaanderen is Wout van Aert toch ook niet bezig met Parijs-Roubaix?

Toch zou je als sollicitant beter wel werken aan plan B. Zeker als je geen definitief positief bericht krijgt. Maar ja, je hoofd staat er niet naar en drie maanden intensief solliciteren mogen stilaan wel zijn vruchten afwerpen. Dus blijf je hopen, gerechtvaardigd hopen, zelfs.

Al blijft het, net als Nina Derwael na een geslaagde turnoefening, bang afwachten op het eindoordeel van de jury. Wachten…wachten…wachten…en stilletjes hopen op goud.