Karolien (36): “In september 2001 maakte ik voor het eerst kennis met Barcelona. Ik was er als student vertaler-tolk op Erasmus. Het was liefde op het eerste gezicht. Het groene bladerdak van de Ramblas dat het zonlicht filterde, de schitterende houten promenade rond het Maremagnum, de mooie art déco-gebouwen van de Paseo de Gràcia, de onuitwisbare stempel van Gaudí op de stad… Ik vond het allemaal prachtig.

Zo prachtig dat ik een jaartje later met een aantal vriendinnen terugging. We zaten allemaal op salsa-les, dus leek het ons een goed idee om een kijkje te gaan nemen in de salsabars rond de Puerto Marítimo. We stonden wat met onze heupen te draaien en met onze voeten te schuifelen toen er op mijn schouder werd getikt. ‘¿Quieres bailar conmigo?’ (Wil je met me dansen?), vroeg een jongen met een oogverblindende lach. We raakten aan de praat en werden verliefd. Na mijn studies verhuisde ik naar Barcelona.

Zonnebanken en fitnesstoestellen

Dankzij mijn talenkennis vond ik vrijwel onmiddellijk werk. Ik belandde eerst op de exportafdeling van een fabrikant van schoonheidsapparatuur. Nadien werkte ik als sales assistant, en later als product manager, bij een importeur uit de schoonheidssector. Mijn baas was de eerste om Ergoline-zonnebanken in Spanje te importeren. Ze verklaarden hem gek. ‘Zonnebanken in een land waar de zon het hele jaar schijnt? Dat wordt niks!’ Dertig jaar en een miljoenenimperium later moet hij er nog steeds om grinniken. Intussen handelen we ook in fitness- en wellnessapparatuur en zijn we bezig met een nieuw project in de voedingssector.

De titel ‘product manager’ verdoezelt eigenlijk dat ik een beetje van alles doe: ik onderhoud het contact met de buitenlandse leveranciers, beslis -in samenspraak met de baas- welke producten in de catalogus worden opgenomen, test nieuwe producten uit, ben sales manager, verzorg de marketing en de sociale media… Het is een gevarieerde job en dat maakt het leuk. Zo onderzocht ik gisteren nog hoe we onze tarwegrassapjes bevroren bij de klant krijgen, en ben ik vandaag aan het rondbellen om 2.000 flessen zonnelotion van Italië naar Valencia te verhuizen.

Roepen en schelden

Waar ik het meeste aan moest wennen hier in Spanje, zijn de werkuren. De ochtend duurt lang: van 9 tot 13.30 uur. De namiddag duurt van 15 tot 18 of 19 uur. De lange middagpauze is een voorbijgestreefd overblijfsel uit de tijd dat de siësta nog serieus werd genomen. Toch zijn er nog heel wat voorstanders, omdat Spanjaarden graag uitgebreid tafelen ‘s middags. Een doorsnee menu bestaat uit een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert met koffie. Dat speel je natuurlijk minder snel binnen dan twee boterhammen met choco!

Ook verrassend in het begin was de directheid van de Spanjaarden. Er wordt wel eens gezegd dat Nederlanders recht voor de raap zijn, maar hier kunnen ze er ook wat van. Het is perfect normaal om totaal door het lint te gaan, een beetje tegen elkaar te roepen en te schelden, en de volgende dag te doen alsof er niks gebeurd is. Na een tijdje ontwikkel je zelf ook een dikkere huid en krijg je meer haar op je tanden. Al blijft het diplomatische er toch wel inzitten.

Lawaai en blauwe lucht

Waar ik me hier het meest aan erger is het gebrek aan vriendelijkheid in de winkels en de ongelooflijke hoeveelheid lawaai. Stilte is een schaars goed. De spreektoon ligt sowieso een stuk hoger. Spanjaarden in een geanimeerd gesprek lijken voor buitenstaanders ruzie te maken, terwijl het er gewoon gezellig aan toegaat. En in Barcelona is het de hele dag een potpourri van rijdende auto’s, claxons, drilboren, roepende mensen, luidsprekers… Zelfs in de buitenwijk van Esparreguera waar ik woon, is het zelden écht stil.

Het beste van Spanje? Met stip op één: het goede weer. Ik zou de bijna constant blauwe lucht nog moeilijk kunnen missen. Ik hou er ook ontzettend van hoe iedereen hier standaard goeiedag zegt op straat, ook al kennen ze elkaar niet. Het lijkt haaks te staan op wat ik zei over de onvriendelijke bediening in winkels, maar een Spanjaard in zijn professionele habitat heeft meestal weinig te maken met diezelfde Spanjaard in een meer ongedwongen sfeer.

Pistolets en koffiekoeken

Sinds de geboorte van mijn zoontje, drie jaar geleden, zijn mijn prioriteiten merkbaar verschoven. Ik besef steeds meer hoe goed we het hebben in België, hoe groot en stevig het sociale vangnet er is. Bij een doorsnee Spaans bedrijf heb je niet veel opties: geen halftijds, drievierde, of compensaties van de overheid. Ook mijn vakantie kan ik niet kiezen. Die valt gewoon samen met de drie weken bedrijfssluiting in augustus. De vierde week wordt verdeeld over verplichte brugdagen. Extra uren worden in mijn bedrijf niet betaald, noch in euro’s noch in vrije dagen.

Ik begin ook typisch Vlaamse dingen te missen. Een zondagse fietstocht tussen de groene weiden, bijvoorbeeld. Belegde broodjes: de Martino, de club kip special, de smos… De warme bakker. Pistolets! Koffiekoeken in het algemeen en ‘sjoekes’ en ‘glaceekes’ in het bijzonder. Maar stel dat ik terug naar België verhuis, dan zal ik in no time de fles olijfolie missen om mijn stokbrood in te soppen, en de café con leche met warme melk die echt niet te vergelijken is met een koffie verkeerd. Om nog maar te zwijgen van de sappige tomaten, het smaakvolle fruit en de verse vis. Zo zie je maar: alles heeft zijn voor- en nadelen.”

E-mail: karolien@sonnenland.es