Op het perron loopt ei zo na een man tegen me aan. Op zijn jas prijkt het logo van de bewakingsfirma waar ik twee professionele levens geleden aan de slag was. Kledij waarmee je niet zomaar over straat mag lopen. Maar wie ben ik om daar een opmerking over te maken. De man heeft er allicht de nacht opzitten. En moet nu aan het eind van zijn shift, met slaap in de ogen, oren en het hele lijf, nog enkele vroege vogels binnenlaten. Ik ken het gevoel. Nog even volhouden, je bent op weg naar huis. 

Aan de achterkant van het station vraag ik me af hoeveel collega's van drie professionele levens geleden er nog in dat mediagebouw werken, aan dat nieuwe gelijknamige plein. Als ik Facebook mag geloven, zijn dat er nog wel een paar. In zekere zin worden we buren! Misschien moet ik eens afspreken om met hen iets te gaan drinken… na het werk…

Want ja, ik wérk weer. 1 september is niet alleen het begin van een nieuwe maand en een nieuw schooljaar, maar ook het begin van mijn nieuwe professionele leven. Voortaan mag ik mensen begeleiden in hun zoektocht naar werk. Het is iets dat me onbewust altijd al geïnteresseerd heeft, maar door mijn onverwachte confrontatie met werkloosheid is dat pas écht aan de oppervlakte gekomen. Daarom schreef ik er ook over in mijn blog.

Ondertussen draai ik enkele weken mee en geeft het me extra energie dat ik in deze job ook een stuk engagement kan leggen. Iets wat ik in mijn vorige jobs eigenlijk wel miste. Ik draai dus opgelucht de bladzijde om en begin met veel plezier aan een nieuw hoofdstuk. Want ja, de afgelopen maanden waren soms ook wel behoorlijk 'shit' (en dan heb ik het nog niet eens over corona).

Maar… shit happens… to be a great fertilizer that makes things bloom again… as time goes by.