Van matroos tot operator

Olivier (46 jaar): “Ik werk sinds 1997 bij Jan De Nul Group. Dat is een van de grootste baggermaatschappijen ter wereld.

Ik begon als matroos op een baggerschip. In de loop van de jaren greep ik elke kans om te groeien. Via het bedrijf slaagde ik voor een stuurmansopleiding en nu werk ik als ‘pipe operator’. Ik bedien de baggerinstallatie op het schip en zorg voor het laden en lossen van het materiaal op de bodem. Ik vind dat de boeiendste job aan boord.

Zeeën en oceanen

We werken wereldwijd. Op dit moment spuiten we een strand op in het Braziliaanse Matinhos. Na deze opdracht trekken we naar Guyana voor een project van een jaar.

Ik werkte al voor de kust van Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje, Dubai, Abu Dhabi, Bahrein, India, Singapore, Indonesië, Vietnam, China, Jamaica, Belize, Panama, Colombia, Brazilië, Ecuador en Nigeria.

Van de landen zelf zie ik niet veel. Meestal ga ik van de luchthaven rechtstreeks naar het schip en omgekeerd. Soms moeten we ons visum regelen. Dan verblijven we een nacht op hotel en verkennen we de stad wel eens. Maar dat is een uitzondering.

Zes weken tot drie maanden op zee

Ik woon en werk zes weken op het schip. Daarna heb ik zes weken verlof en ga ik terug naar mijn gezin in België. Door de coronacrisis werkte ik soms langer. Mijn langste periode op zee was net geen drie maanden.

Dat vond ik niet erg want ik hou van het leven aan boord. We werken 12 uur en zijn daarna 12 uur vrij. Na mijn shift ga ik meestal naar de scheepsbar. Daar kunnen we darten, tafelvoetbal spelen of gewoon bijpraten. We hebben ook een volledig uitgeruste fitnesszaal en een sauna. En het allerbelangrijkste: het eten. Een fantastische Belgische kok zorgt voor lekkere en gevarieerde maaltijden.

Iedereen heeft een hut met een eigen badkamer, koelkast en televisie. We hebben gratis internet aan boord. Dat is beperkt tot 700 MB per dag. Maar ruim genoeg om het nieuws in België te volgen, voor sociale media en het contact met vrienden en familie.

De moeilijkste momenten aan boord zijn de feest- en verjaardagen. Als ik tijdens een videogesprek zie hoe de sfeer thuis is, heb ik het lastig omdat ik er niet bij ben.

Goed overeenkomen

Op het schip waar ik nu werk zijn we met 33 bemanningsleden van zes verschillende nationaliteiten. We komen goed met elkaar overeen. Dat moet ook wel als je zo lang samenwoont in een beperkte ruimte.

Het helpt als je iedereen goed kent, ook elkaars persoonlijke situatie. Dan merk je sneller dat er iets is en kan je erover praten. Op een schip moet je heel open zijn. Zo vermijd je conflicten.

‘Evenaarsdoop’

Wat zeker voor een goede teamsfeer zorgt is de ‘evenaarsdoop’. Dat is een typische zeemanstraditie.  

Elke zeevaarder die de eerste keer over de evenaar vaart wordt ontgroend. Daarna krijg je een certificaat. Dat bewijs hou je best goed bij om te vermijden dat je het ritueel opnieuw moet ondergaan op een ander schip. Want dat wil niemand een tweede keer!

De ontgroening is vies en smerig. Maar wel altijd veilig, je zit tenslotte op de oceaan.

Om een indruk te geven: geblinddoekt schimmelkaas likken van tussen de tenen van ‘Neptunus’ (dat is meestal het oudste bemanningslid). Rotte vis kussen. Inktvis zonder handen met je mond uit een vat met zeewater halen. Een cocktail drinken van vissaus en andere ‘geheime ingrediënten’. Door etensresten kruipen die al enkele dagen op het dek liggen te rotten in de zon...

De ‘evenaarsdopen’ zijn hilarisch en iedereen kijkt er al van bij het vertrek naar uit. Of toch iedereen met een certificaat. <lacht>

Achter elke man staat…

Ik hou echt van mijn job en mijn leven op zee. Ik heb een mooi salaris, veel verlof en elke dag is een nieuwe uitdaging. Ik reis heel de wereld rond. 

Maar dat zou nooit lukken zonder mijn echtgenote. Want zij staat er telkens zes weken alleen voor. Als je dit leven wil combineren met een relatie of een gezin heb je een sterke partner nodig! Die heb ik en daar ben ik heel dankbaar voor.”