Helaas dacht ons management daar anders over. In het begin deden ze heel geheimzinnig want ze beseften al snel dat een verhuis naar een andere werklocatie een heel delicate zaak is. We hadden natuurlijk allemaal onze verzuchtingen maar voor een kantoor in Brussel is de bereikbaarheid onomstotelijk het grootste heikele punt. Als management kan je niet voor iedereen goed doen en moet je een compromis zien te vinden tussen wie met het openbaar vervoer komt en met de wagen.

Het domste wat je kan doen is het gevoel opwekken dat medewerkers medebeslissingsrecht hebben omtrent de nieuwe locatie. Ons management heeft dat gedaan door ons te laten stemmen op een short list en door een groep medewerkers een aantal mogelijke locaties te laten bezoeken. Uiteindelijk hebben ze toch gewoon hun zin doorgedrukt. Gevolg: nog meer gemor met uiteindelijk een uitgebluste berusting bij de werknemers en een gevoel van: trek je plan met je verhuis.

Een heel gevoelig punt bij de jonge generatie was ook de omgeving van ons nieuw kantoor. Waren er genoeg mogelijkheden om over de middag iets te gaan eten, waren er winkels in de buurt, was het wel veilig. Het management focuste daar echter niet op. Vooral de uitstraling van het gebouw was belangrijk en ook wel een klein beetje de kostprijs. Maar bovenal: het gebouw moest splinternieuw zijn want ze moesten een perfect alibi vinden voor het feit dat ons ouderlijk kantoor zijn C4 had gekregen.

Uiteindelijk zijn we in een net afgewerkte building terechtgekomen met negen etages, middenin de Europese wijk. We hebben nu een landschapsbureau. Ik heb eerder het gevoel dat ik een legkip ben in een callcenter dan dat ik in een kweekvijver zit waar creatieve ideeën en goede bedrijfsresultaten kunnen ontbolsteren.

We hebben wel een gezellige coffee corner, een moderne keuken en acht vergaderruimtes voor 30 werknemers. Maar als toetje heb ik 's morgens drie uur file om naar deze place to be te komen. Voor wat, hoort wat."