'Mens' mag je nog uitspreken. 'Man' of 'vrouw', dat ligt al wat gevoeliger.

Toch zou ik een warme oproep willen doen aan jonge mensen, van de soort die zich gehinderd weet door de periodieke opstoten van testosteron, zonder dat ze zich daar ongelukkig bij voelen. Vroeger waren dat 'jongens'. De herkenbare soort. Nonchalant, jeanske, t-shirtje, afgetrapte sneakers. Ik kom ze wekelijks tegen in mijn lessen.

Hun lichaamstaal spreekt vooral het woord 'hangen' uit. Hun handen zijn erg bedreven in het kort berichtjes terugsturen naar hun toekomstige ex-partners. Vroeger waren dat meisjes, maar dat hoeft niet zo te zijn. Queer, pan, cis, trans of andere varianten kunnen ook. 'Cavakes, ok, cy'… Zo communiceren ze zich door een lesuur. Hun ogen kijken ongeveer elke richting uit, behalve de mijne.

De meisjes -of zij die er zo uit zien, naar de normen van oude zakken als ondergetekende- pakken het anders aan. Ze hebben net ietsje meer aandacht, ze noteren net ietsje meer, ze kletsen wel onder elkaar, maar doen dat besmuikt. Ze geven mij de illusie van aandacht, meestal toch.

Waar gaat dit heen?

Welaan dan: ik maak mij zorgen over de eerder gedefinieerde jongens. Ik geef in het begin van een lessenreeks een taak op. Druk ze allen op het hart dat ze daar vooral niet te laat moeten aan beginnen. Dan bestaat immers nog de mogelijkheid op feedback. Dan lukt ook grondigheid, en misschien zelfs enige vorm van creativiteit. Ze knikken allemaal naarstig van 'ja'.  Maar ik weet beter!

Vijf weken later moet ik vaststellen dat de meisjes mij vragen komen stellen over zaken waar ik zelf niet eens van wakker lig. 'Moeten wij ook een bibliografie aanleveren?', 'Moet er een inhoudsopgave bij zijn?', 'Hebt u graag dat ik naar voetnoten verwijs om duidelijk te zijn?'.  Ik behoor zelf ook tot de door testosteron geplaagden, en ik schrik van dat soort vragen.

De 'jongens' stellen die niet. Sommigen onder hen hebben pas vorige week het onderwerp van hun opdracht ingediend… Ze zitten er niet mee, dat komt wel goed.

Binnen een week is het examen. Ik verwed er nu en hier mijn hoofd op, dat er zo'n jongmens zal binnen komen wandelen, met een bundeltje papier, slordig aan elkaar geniet. Klaar om het te bespreken tijdens het examen. Het zal vol typo's staan. Het zal niet uitblinken in opmaak. Met wat geluk is het inhoudelijk niet slecht te noemen. Bij het verlaten van het lokaal en het examen, zal hij vragen: 'Ah, ja, ik ben vergeten een voorblad te maken, zal ik er mijn naam opzetten?' Snel een balpenkribbel en 't is klaar en in orde voor hem.

En ik zal knikken, en innerlijk een beetje huilen. Maar ook blij zijn… omdat ze er überhaupt aan gedacht hebben om het te printen. Zo laag ligt mijn mentale lat bij 'jongens'.

Het moet stoppen! 'Mannen! We zijn het aan't weggeven, door onze nonchalance…