Valerie: “Ik startte als tweetalige Reservation Sales Representative in het callcenter. We werkten daar met 80 personen in een roterend shiftensysteem. Ik had eigenlijk nog nooit iets goeds over callcenters gehoord, maar mijn ervaring bij American Airlines sprak dat op alle mogelijke manieren tegen.

Verschillende accenten

We werkten per ‘taalmarkt’. Voor mij was dat het Nederlands (België en Nederland) en het Engels (US, UK, Ierland en Canada). Het was een totaal andere manier van werken dan in België. Iedereen begon op hetzelfde niveau: universitair of niet.

Na 6 maanden en een positieve evaluatie kon je al doorgroeien. Ik hou echt van de Amerikaanse werkethiek, waarbij motivatie, inzet, initiatief, toewijding en interesse veel belangrijker zijn dan een diploma.

Ik heb wel heel erg moeten wennen aan de verschillende Engelse accenten. Ik was afgestudeerd als leerkracht Engels en dacht dat m’n Engels supergoed was... tot ik een Ier of een Schot aan de lijn kreeg en er geen jota van begreep! Toch moest ik te allen tijde professioneel blijven. Stiptheid en klantgerichtheid waren topprioriteit en daar keken de bazen streng op toe.

Late uurtjes

Ik had collega’s van verschillende nationaliteiten. Dat was boeiend en leuk. Wat me opviel was dat Duitsers elkaar altijd aanspreken met de achternaam, en dat Italianen snel uit hun stoel schieten en veel gesticuleren. Ook tijdens het bellen. Engels was onze algemene voertaal, maar we leerden snel andere talen bij. Vooral de minder nette woorden. <lacht>

Tijdens onze teammeetings organiseerden we regelmatig een ‘potluck’ waarbij iedereen een typisch gerecht van zijn thuisland meebracht. Altijd iets om naar uit te kijken! Donderdagavond was onze vaste pubavond. Dan gingen we met alle collega’s iets drinken en bleven we vaak tot in de late uurtjes plakken. Dat deden we dan opnieuw vrijdagavond en zaterdagavond. Ik heb er mijn studententijd opnieuw beleefd, zeg maar. 

Warmere oorden

De eerste weekends ben ik Dublin vooral te voet gaan ontdekken. Ik maakte zelfs een kleine bezoekersgids voor wanneer er vrienden of familie op bezoek kwamen.

Wat me het meest opviel was de openheid van de mensen. Als je in Dublin alleen op café gaat, heb je tegen het einde van de avond gegarandeerd heel wat nieuwe contacten gelegd.

Wat er ook een normale zaak was, was dat mensen samenhokten met anderen. Zo woonden de meeste van mijn collega's met andere collega's samen. Dat moest ook, want het was er erg duur om te wonen.

Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik voor de rest niet zoveel van Ierland heb gezien. Ik heb in die periode vooral veel gereisd. Als personeel vlogen we immers aan spotgoedkope tarieven. Een ticket Brussel - New York in economy kostte 30 euro, in business 50 euro en in first class 90 euro. Normale prijzen hiervoor schommelden tussen de 3000 en 9000 euro!

Ik reisde voornamelijk naar warme landen (Hawaii, Indonesië, Costa Rica, US, Frans-Polynesie, Australië…). Dat was een welgekomen afwisseling. Ierland dankt zijn groene velden immers niet aan de zon.

Genieten geblazen

Uiteindelijk ben ik twee jaar in Dublin gebleven. Nadien werd ik overgeplaatst naar Londen om als persoonlijke assistente voor een van de directeuren te gaan werken. Daar ben ik een jaar gebleven.

Daarna ben ik in België journalistiek gaan studeren en ben ik voor m’n eindwerk 3 maanden naar Rwanda getrokken. Alweer een fantastische ervaring die wat mij betreft veel langer mocht duren.

Ik heb nog even getwijfeld om ginder te solliciteren maar heb dan toch besloten om eerst mijn eindwerk af te werken.

Intussen is mijn persoonlijke situatie veranderd. Ik heb een relatie, we hebben een huis gekocht… dat maakt verhuizen naar het buitenland wat omslachtiger.

Maar ik zou het absoluut opnieuw doen. Wat helpt is dat ik me overal snel thuis voel en zo goed als geen heimwee ken. Mocht mijn partner op een dag de kans krijgen om in het buitenland te gaan werken, dan zijn we weg.

Ik kan het iedereen aanraden. Het is gewoon een kwestie van je te informeren, te organiseren, en vooral: te genieten van de kans die je krijgt. Die ervaring nemen ze nooit meer van je af!”

E-mail: valerie_fierens@hotmail.com

Elke Duprez