Inge behaalde haar diploma office management-assistant, maar wou eigenlijk in de toeristische sector aan de slag, en liefst in het buitenland. “Toen ik op internet op een advertentie ‘Hostessen gezocht’ stootte van een vakantieoperator, was ik meteen verkocht. Na verschillende selectieronden en een cursus van een week, vertelden ze me waar ik een seizoen lang (6 maanden) naartoe mocht: Sorrento. Dat is een wondermooi stadje met wijn- en citroenplantages, in de buurt van Pompei en Napels.”

Inge trok niet moederziel alleen naar Sorrento. “Ik deelde een appartement met een ander Vlaams meisje. Zij was mijn zogezegde ‘chief’ omdat ze al op andere bestemmingen gewerkt had voor de vakantieoperator. In het begin leek het goed te klikken, maar ik merkte dat ze zich erg machtig voelde en niet helemaal eerlijk was met de verdeling van de commissie. Ze was ook erg teruggetrokken, dus heb ik mijn plan getrokken en snel andere vrienden gemaakt. Dat lukte vrij vlot want Italianen zijn warm en open. Op markten of straatfeesten, bijvoorbeeld, danst iedereen met iedereen. De keerzijde is wel dat Italiaanse mannen snel oververhit raken. Op straat werd ik constant nageroepen, en soms liepen mannen in het donker achter me aan tot aan de deur van mijn appartement. Dan had ik echt schrik.”

Welkom iedereen!

Inge deed haar job met hart en ziel. “M’n taak bestond erin om Belgische reizigers een onvergetelijke vakantie bezorgen, zonder problemen. Eerst haalde ik hen af op de luchthaven: ik begroette hen in het Vlaams of Frans en begeleidde hen naar de juiste bus. In de bus draaiden we Italiaanse muziek om hen in de stemming te brengen, en hield ik een welkomstspeech. Daarna zetten we hen aan hun hotel af. De volgende dag organiseerde ik op een centrale plek een infomeeting voor alle gasten. Concreet vertelde ik over de regio Sorrento en legde ik uit welke excursies ze konden boeken. De dag daarna reed ik langs elk hotel om vragen te beantwoorden en klachten of problemen op te lossen. Elke week ging ik twee keer naar de luchthaven om reizigers af te halen en terug te brengen.”

Enkel het samenwerken met de Italianen viel dik tegen. “Dat was moeilijk en soms zelfs onmogelijk. Een voorbeeld: in het begin was ik eens zo naïef om 's middags een excursie te plannen voor 's avonds. Toen ik het excursiebureau belde, bleek het dicht tot 17 uur omwille van de siësta. Ik belde naar het hotel van de gasten om te zeggen dat de trip niet doorging, maar de receptie vergat de boodschap door te geven. Resultaat: die mensen stonden ’s avonds te wachten op een bus die niet kwam. Wat ook geregeld gebeurde, was dat de excursiebus plots een ander traject aflegde en enkele hotels gewoon oversloeg! En in de luchthaven van Napels was het ook altijd wat: check-in balies die niet op tijd opengingen, vertragingen of geannuleerde vluchten die niet aangekondigd werden, passagiers die een plek aan het raam hadden geboekt, maar toch ergens anders moesten zitten… Ongelooflijk!”

Pasta puttanesca

Hoe kijkt Inge terug op haar Italiaans avontuur? “Ik ben erg blij dat ik het gedaan heb. Het was een fijne tijd en ik heb veel leuke mensen ontmoet. Ik wou een uitdaging en heb er een gekregen. Doordat ik me alleen moest redden, heb ik veel geleerd. Ik ben zelfstandiger en sterker geworden. En: dankzij deze ervaring, is het me gelukt om een job te vinden in de toeristische sector. Ik werk nu als receptioniste in een hotel in het centrum van Antwerpen.”

Intussen droomt Inge niet meer van het buitenland. “Ik leef nu in een andere droom die is uitgekomen. <lacht> Ik heb iemand leren kennen en heb net een eerste kindje. Maar ik ben mijn tijd in Italië niet vergeten. In de auto draai ik nog vaak Eros Ramazotti en af en toe bereid ik pasta puttanesca. Dat is spaghetti met ansjovis en olijven die m’n Italiaanse vriendin me heeft leren maken. En als de kleine groter is, wil ik graag nog eens terug naar Sorrento.”

E-mail: vangorpinge@hotmail.com