Sofie (37): 'Als travel designer bij Saistours organiseerde ik groepsreizen voor de Duitse markt. Ik maakte offertes, stelde het programma samen, boekte en organiseerde alles ter plekke.

Oorspronkelijk woonde ik in Cisternino, een prachtig dorp in Puglia. Het centrum bestaat uit smalle straatjes, steile trappen, balkons vol bloemen en een elegant plein met mooi uitzicht over het platteland. Het is ook de streek van de trulli, de typische huisjes met een kegelvormig dak.

Die zomer leerde ik een man kennen via een dating app. We hebben eerst enkele weken gechat en dan besloten om elkaar te ontmoeten. Het ijs was snel gebroken en niet lang daarna zijn we gaan samenwonen in Lecce, een stad in de hak van Italië. 

Openluchtmuseum

Lecce is één groot openluchtmuseum. Een echte barokstad met bombastische architectuur, tientallen kerken en reusachtige pleinen die vanuit het niets lijken op te doemen. Een must om te bezoeken wanneer je in Puglia bent. Bovendien is het maar 10 minuutjes van het strand. 

Door de verhuis ben ik ook van werk moeten veranderen. Ik ben een gelijkaardige job gaan doen bij een ander bedrijf: Southern Visions Travel. Ik ontwerp op maat gemaakte reisprogramma's voor individuele, rijke klanten. Voornamelijk Amerikanen en Australiërs. Heel leuk om te doen! 

Niet veel later werd ik zwanger. Tijdens mijn zwangerschap heb ik me erg eenzaam gevoeld en enorme heimwee gekregen. Ik heb erg leuke collega's, maar ik zag ze weinig. Ze wonen allemaal op een uurtje rijden en ik werkte een paar dagen per week van thuis uit. 

Gezondheidszorg

Toen ben ik ook voor het eerst in contact gekomen met de Italiaanse gezondheidszorg. En dat was geen aangename verrassing. 

Ik had er voor gekozen om een privé-gynaecologe te nemen. Zo kon ik zelf m'n afspraken regelen en kreeg ik ook altijd dezelfde gynaecologe. Ik betaalde 150 euro per afspraak, moest telkens minstens een uur wachten en kreeg tijdens de 20-minuten durende consultatie nauwelijks uitleg.  

Ze gaf me wel elke keer een formulier mee voor bloedtesten. M'n huisarts ruilde dit in voor een officieel voorschrift. Daarmee kon ik in het ziekenhuis bloed laten trekken. Een paar dagen later mocht ik het resultaat ophalen en moest ik het fotograferen en via whatsapp doorsturen naar mijn gynaecologe. Het was bijna een voltijdse job!

Heiligenstatus

Het was een hele belevenis om zwanger te zijn in Italië. Zwangere vrouwen worden er door jong en oud verwend. Je krijgt overal prioriteit. Ik zou bijna durven zeggen dat ze je als een heilige beschouwen. <lacht>  

Kinderen beschouwen ze trouwens ook als heiligen. Ouders en grootouders zijn heel erg gefocust op en bezorgd over het welzijn van hun kinderen en kleinkinderen. Soms wat overdreven.

Kinderopvang bestaat, maar je baby van 4 maanden naar een crèche sturen is bijna een schande. Je moest eens weten hoeveel reacties ik daarop gekregen heb! 

Technisch werkloos

En ja, zo zijn er nog wel wat ergernissen. In alles wat met administratie te maken heeft, is efficiëntie zoek. Als je naar 4 verschillende instanties moet, dan moet je ook 4 keer hetzelfde formulier invullen. Er is geen onderlinge communicatie. 

En dan heb ik het nog niet over de logheid waarmee ze werken. Sinds corona is Italië aan het verdrinken. Ik ben in maart technisch werkloos geworden en heb begin augustus mijn eerste uitkering gekregen.

Natuurlijk zijn er ook positieve dingen. De mensen zijn heel vriendelijk en spontaan, en ik hou van de koffietraditie. De kleine koffiebars zijn al open om 7 uur 's ochtends. Voor een lekkere koffie met croissant betaal je 2,5 euro.  

Ook het eten is fantastisch lekker en gezond. Gaan eten doe je voor een appel en een ei. Ik bestel vaak zonder dat ik weet hoeveel het kost. Dat is iets dat ik me in België niet kan permitteren.

Alleenstaand

Intussen ben ik terug alleen. Negen maanden na de bevalling zijn m'n vriend en ik uit elkaar gegaan. Er was te veel gebeurd en het werkte -vooral van mijn kant- niet langer. 

Mijn sociaal leven is beperkt. Ik heb enkele vriendinnen, allemaal buitenlandse. Vriendschap met lokale inwoners is moeilijk. Sowieso hebben we niet veel gemeen. Onze gesprekken gaan dan ook voornamelijk over de kinderen.

Ik heb onlangs de toestemming gekregen van mijn ex om met ons zoontje naar België terug te keren. En daar ben ik blij om. Niet alleen omdat m'n zoontje dan in België naar school kan gaan, maar ook omdat ik er als alleenstaande vrouw met ambitie meer kansen heb. Bovendien heb ik er een heel netwerk van vrienden en familie. Alleen maar positief dus. En wat de toekomst brengt, dat zien we wel.'

E-mail: sofie_watzeels@hotmail.com