Maar er blijft altijd dat ene, dat knagende gevoel over. In elke cursus zitten wel een paar vijftigers. Ik herken ze, want ik ben er zelf ook één. Meestal zijn het mensen die een mooie loopbaan achter de rug hebben. En nu ineens vallen ze onder 'outplacement'. Ze werden afgedankt, maar met begeleidende maatregelen. Vorming, advies, workshops.

Het is mooi dat die maatregelen er zijn. Maar iedere keer weer heb ik een onaangenaam gevoel als ik met die mensen praat. Ze hebben dikwijls meer dan dertig jaar gewerkt. Netjes hun best gedaan en langzaam maar zeker hun loopbaan uitgebouwd. Ik verbeeld me ze in mooie huizen, met studerende kinderen, een warm gezin. Ik zal altijd een romanticus blijven.

En nu worden ze aan de kant geschoven. Omdat ze te duur zijn, omdat ze niet meer passen in de bedrijfscultuur, omdat er moet gesaneerd worden. Duizenden redenen, allicht allemaal te verantwoorden. En toch. Ik zie dat niet goed komen met die mensen.

Wie wil hen aannemen? Ook al menen ze het als ze zeggen dat ze niet op zoek zijn naar een hoger loon. Waarom zou je een vijftiger aanvaarden als je ook een dertiger kan binnenhalen? Eentje met honger, met goesting en het potentieel om nog twintig jaar voor je bedrijf te werken. Om dan pas opzij gezet te worden.

Nooit tevoren was de levensverwachting hoger, nooit tevoren waren mensen zo gezond, en toch worden ze rond hun vijftigste aan de kant geschoven. Moet je dan toch een carrière in de popmuziek ambiëren? Mijn vader zei vroeger altijd dat dat iets was voor de zotte en onnozele jeugd. Tegenwoordig lopen Jagger, Ferry en Richards nog steeds op een podium, compleet voorzien van stents en overbruggingen, maar ze zijn er wel oud (en rijk) mee geworden. Veel voorzichtige en oplettende, hardwerkende en brave huisvaders riskeren dat het hen minder goed gaat vergaan.