Nieuwsbrief

Afgelopen zomer flitste het door mijn hoofd dat we iets missen op de werkvloer. Supporters! Mensen die je aanmoedigen en geweldig vinden.

De zeden en gewoonten in het verkeer zijn verruwd. Het doet wat denken aan koeien die voor het eerst terug in de wei gelaten worden. Maar dan minder vrolijk.

Kreeg jij les in het stellen van de juiste vragen? Ik niet. Jammer, want met de juiste vragen in je mond, reis je gelijk welke wereld rond.

Ik rommel, improviseer, actualiseer, en voeg toe. Meestal vechtend en huilend tegen de deadline van de volgende dag. Maar ik sta er wel…

"Vlak voordat de trein Berchem binnenrijdt, kijk ik nog even naar het fonkelnieuwe seinhuis."

"Als wielrenner wil je niet in de kopgroep zitten om dan in de laatste kilometer te moeten afhaken."

"Ik ging op de koffie bij enkele dienstenchequebedrijven. Ik kwam in een woonkamer terecht, een piepklein kantoor en zelfs in een tuinhuis."

"Mijn vader had een indrukwekkend bureau in Brussel. Er werd toen nog niet nagedacht over het aantal vierkante meter per medewerker."

"Onlangs kreeg ik een sms: "Beste Paul, ik zag je online cv. Misschien hebben we iets voor jou.""

De Olympische corona-spelen zijn aan de gang! De premier wuifde onze raspaardjes uit in Zaventem. Mijn Japanese collega’s vervloeken de Belgische paarden van Troje.

"Wanneer ik sollicitatiebrieven schrijf, voel ik me vanbinnen als die twintiger die pas van school kwam. En die met volle 'goesting' de wijde wereld instapte op zoek naar een eerste job. Zij het misschien minder naïef als toen."

Ik heb veel onschuldige dwangmatige gewoontes. Alle potloden moeten een scherpe punt hebben en mijn hemden zijn gerangschikt volgens kleur.