"Keiplezant, maar weet dat het eenzaam is aan de top!" Het waren de woorden van mijn beste vriend toen ik het bedrijfsleven instapte.

Netwerken. Ik hoor het je al denken: "Bah, oppervlakkig geneuzel en het cultiveren van het ons-kent-ons-gevoel!"

Grijs, vlak, zonder reliëf. Monotoon, in de meest letterlijke betekenis van het woord. De hemel boven Berchem. Al maanden. Als het niet regent of miezert is het mistig.

Onlangs kregen we een bizarre Engelstalige mail van onze nieuwe Japanse president. Onderwerp: ‘Hoe kunnen we deel uitmaken van Nederland?’

Als mensen zeggen dat ze hun collega's missen, frons ik mijn wenkbrauwen. Waarom heb je collega's nodig?

Enkele jaren geleden gebruikte een bedrijf deze blog om reclame te maken voor de eigen winkel. Een beetje vervelend.

We kregen een pleidooi van 's werelds beste scheidsrechter. Hij laat niet alleen Messi en Lukaku in het gareel lopen, maar geeft ook workshops.

"Onlangs ging ik ‘een stukske snijden’ met een vriend. Uit eten dus. En ja, ’t was vlees. Ik heb veel voornemens, en meer groenten eten hoort daarbij."

De zeden en gewoonten in het verkeer zijn verruwd. Het doet wat denken aan koeien die voor het eerst terug in de wei gelaten worden. Maar dan minder vrolijk.

Afgelopen zomer flitste het door mijn hoofd dat we iets missen op de werkvloer. Supporters! Mensen die je aanmoedigen en geweldig vinden.

Kreeg jij les in het stellen van de juiste vragen? Ik niet. Jammer, want met de juiste vragen in je mond, reis je gelijk welke wereld rond.