Toen ik lesgaf aan een groep jonge, matig geïnteresseerde studenten, trok een licht ontvlambaar en verontwaardigd meisje publiekelijk en redelijk brutaal mijn kennis in twijfel.

Ze zei: "Maar gij zijt oud, wat weet gij daar nu van!"

Los van de manier waarop ze 't formuleerde, is het zinnetje mij blijven achtervolgen. En het heeft er dieper ingehakt dan ik ooit had kunnen denken.

Misschien ben ik inderdaad te oud? Ben ik niet meer geschikt om kennis over te dragen, wegens niet aangepast aan de nieuwe omstandigheden? Het zou zomaar kunnen.

Op het moment zelf, heb ik het half weggelachen en heb ik tegelijk de juffrouw in kwestie op een paar zaken gewezen waaruit bleek dat ik nog steeds tien keer meer gekwalificeerd was dan eender wie anders om toch maar de ondankbare taak van kennisoverdracht op mij te nemen.

Mijn overlevingsinstinct in discussies blijft ongenaakbaar.

Het echte probleem -voor mezelf dan- toonde zich pas in een andere lessencyclus.

Ik ben namelijk een erg groot voorstander van praktijk. Leading by example… Ik geef niet alleen les, ik toon ook hoe het moet.

En ik ga daarbij -normaal- de confrontatie niet uit de weg. Ik vind het heerlijk om door studenten op de rooster gelegd te worden, om te discussiëren, hun uitdagingen te pareren, mezelf te corrigeren... Zo onthouden ze het ook beter.

Vorige week heb ik de lafheid toegelaten. Ik ben de oefening uit de weg gegaan, heb niet getoond hoe ze één en ander kunnen aanpakken. Puur uit faalangst.

Ik dacht dat ik het er niet zo goed van af zou brengen; dus ontliep ik de confrontatie. Nodeloos te zeggen dat ik daar erg ongelukkig door werd. En het knaagt. En bleef knagen.

Het heeft geduurd tot deze week, waarin ik teksten van beginnende copywriters herschreef.

Ik stuurde hun resultaten terug en kreeg spontaan een bedankje en een complimentje terug. Dat het zo veel beter was.

Het resultaat van ervaring, daar ben ik van overtuigd. Mijn gekwetste ziel werd ter plekke gebalsemd.

Wat ik geleerd heb? Een drietal dingen.

Ten eerste: brutaal eerlijke feedback is iets wat altijd hoog in mijn vaandel geschreven stond. Ik blijf daarbij, maar ga het toch wat omzichtiger formuleren en absoluut vermijden om op de man te spelen. Want dat doet pijn en is nergens voor nodig.

Het tweede? Ervaring is niet te vervangen. Talent is mooi, maar ervaring laat je toe om te groeien in datgene waar je goed in bent. Ervaring geeft snelheid en zorgt voor oplossingen.

Leeftijd en ervaring gaan hand in hand, misschien moeten we daar ook eens over nadenken voor we onze vijftig- en zestigplussers bij het groot vuil zetten.

En het derde? Dat ik kwetsbaar ben, en daar heb ik niet meteen een oplossing voor, tenzij aanvaarden dat de onsterfelijkheid mij dan toch kennelijk niet gegund zal zijn. Those days are over…