Ik geef je even de voorgeschiedenis mee. Voor VDAB schrijf ik al vrij lang teksten. Barbara is mijn contactpersoon. De drijvende kracht zullen we haar noemen (na al die jaren mag zij ook even in de belangstelling staan). Barbara doet nooit moeilijk. Vroeger gaf ze mij jaarplanningen. En data waarop mijn stukjes moesten binnenkomen. 

Dat werkte niet echt, dus deed Barbara nog iets slimmer. De week van het stukje kreeg ik een mailtje. Heel kort. ‘Zou het lukken om je stukje donderdag binnen te brengen?’. Meestal was dat op maandag, waarop ik vol overmoed antwoordde: ‘Ja, natuurlijk’. 

Het is nu vrijdagochtend, en ik schrijf dit stukje. Niet alleen vol schuldbesef, maar gewoon omdat ik gisteren flink in de penarie zat. 

Je hebt zo van die momenten dat het gewoon niet vlot, en ik ben dan voldoende zelfkritisch om het niet door te sturen. Het is dan ook gewoon niet goed genoeg. Maar daar ligt het probleem niet echt. Het probleem ligt in dat ene woordje. De deadline! 

Ik ben een deadline junkie. Ik weet perfect hoeveel tijd ik nodig heb voor mijn werk, en ik handel daarnaar. In het volle besef dat dit niet de juiste aanpak is. De tijd daarvoor -waarin je niets doet, of datgene wat je eigenlijk niet hoort te doen- is niet eens aangenaam te noemen.

Want je weet dat je nog iets moet doen, maar je maakt jezelf wijs dat je daar nog tijd voor hebt. Negenennegentig keer van de honderd loopt het goed, maar soms gaat het dan toch fout. En dan is de volgende dag ook chaos. Zoals vandaag.

Ik heb -bij wijze van experiment- ook eens bij mijn studenten gekeken hoe dat werkt. Bij het begin van de periode lijstte ik alle taken op. Compleet met deadlines, gespreid over het hele jaar. Ik vermeldde erbij dat deze deadlines kunnen helpen om het werk te spreiden, maar dat ze alles ook pas mogen inleveren in de week voor de examens.

Slechtste experiment ooit. Op het moment van de deadline komt er niets binnen, maar sturen 100 studenten een mail om bevestiging te krijgen dat ze hun taak echt niet moeten afgeven op de afgesproken datum. En dat maal vijf, want ze hebben vijf verschillende taken. 

Gisterenmiddag liep ik op de campus rond en zag ik een groepje van vier studenten verwoed hameren op hun klavier. 'Veel werk meneer, al die taken moeten binnen… we hebben dat onderschat!’ Ik voelde met hen mee, maar tegelijkertijd liep ik hoofdschuddend de ruimte uit. 

Wat is ervoor nodig om mensen zoals ons aan het werk te krijgen? Ik word bijvoorbeeld pisnijdig als klanten hun deadline naar voor schuiven, om zeker te zijn dat ik oplever. Dan voel ik me als een kind behandeld.

Ik heb dat truckje trouwens ook al bij mezelf geprobeerd… Valse datum in mijn agenda schrijven onder het mom van werk en organisatie. Maar het hielp niet.

Er zit niets anders op, en het is vreselijk om toe te geven, maar wij zullen tot het einde onzer dagen een vloek zijn voor mensen als Barbara, met haar engelengeduld!

En toch. Mijn nieuw ‘bullet journal’ ligt klaar. 2023 wordt het jaar waarin ik arbeidsdiscipline en werkethos hoog in het vaandel draag. En ik wens jullie allen hetzelfde!