Leerkracht verpleegkunde Gwen (42 jaar) kreeg in 2016 vreselijke pijn en kon niet meer zitten of wandelen. Ze vertelt: “Ik bezocht de ene dokter na de andere en onderging enkele operaties. Na 2 jaar zoeken, kreeg ik de diagnose: ik had vergevorderde bekkeninstabiliteit. Er volgden 3 zogenaamde ‘bekkenfixaties’, maar helaas zonder positief resultaat. Uiteindelijk kreeg ik te horen dat de dokters niks meer voor me konden doen. Een rolstoel was de enige optie.”

Kaartje in de bus

Gwen vervolgt: “Ik bleef tijdens mijn ziekteverlof hopen dat ik terug les zou kunnen geven op mijn school. Ik kreeg sowieso veel steun van mijn collega’s. Zelfs na 5 jaar zat er nog regelmatig een kaartje in de bus.”

Toen Gwen aanklopte bij VDAB kwam er schot in de zaak. Ze legt uit: “Ik leerde Cindy kennen, een deskundige van het team tewerkstellingsondersteunende maatregelen. Ze bezocht mijn school en bekeek samen met mij en mijn werkgever welke ondersteuning ik nodig had om opnieuw aan de slag te gaan. ”

Tijd om te recupereren

Om te beginnen werd Gwens job aangepast aan haar noden. Ter compensatie hiervoor krijgt haar werkgever een premie. Ze licht toe: “Ik kan maximaal 4 uur na elkaar zitten, ben snel moe (door de vele pijnmedicatie), kan me minder goed concentreren en heb veel recuperatietijd nodig. Als ik een halve dag werk, moet ik daarna anderhalve dag liggen. Dit klinkt waarschijnlijk zwaar, maar de pijn is er altijd en ik heb liever pijn door iets leuks te doen dan door niets te doen. Afleiding is mijn beste pijnstiller.”

Gwen geeft enkele voorbeelden van aanpassingen aan haar job:

• “Ik geef minder complexe vakken zoals communicatie en inleiding in de basisprincipes van verpleegkundig handelen. 
• Ik mag mijn uren spreiden: ik geef zelden 2 dagen na elkaar les en werk niet langer dan 4 uur aan een stuk.
• Ik mag de stagebegeleiding online doen, krijg hier meer tijd voor en begeleid minder studenten dan mijn collega’s.”

Daarnaast waren er aanpassingen nodig aan Gwens werkplek. “Omdat ik niet op een bord kan schrijven, kocht ik met de hulp van Cindy en mijn ICT-collega’s een Visualiser. Ik schrijf of teken op een blad en de Visualiser projecteert dit gelijktijdig op het bord. Verder is de parking op school ruimer gemaakt, want die was niet breed genoeg voor mijn aangepaste wagen. En aan de ingang was er een vervelende kuil die is dichtgemaakt .”

Positieve reacties

Hoe was het om opnieuw voor de klas te staan? Gwen: “Ik voelde me onmiddellijk weer thuis en werd goed opgevangen. De reacties van mijn collega’s en studenten waren heel positief. Iedereen vond het geweldig dat ik weer werkte, maar voor mij was dit vanzelfsprekend. Waarom zou iemand in een rolstoel niet kunnen werken?

Ik merk wel dat ik onzekerder ben dan vroeger en me vaak afvraag of ik het wel goed aanpak. ‘k Ben kritisch voor mezelf. Maar los daarvan ben ik een heel gelukkige madam!”