Veel enthousiasme was er niet te bespeuren toen onze collega’s hoorden dat ze moesten verhuizen. “Ik zie erg op tegen de verhuis”, bekent Marie. “Ons nieuwe kantoor bevindt zich in een building die we moeten delen met andere bedrijven. Nu hebben we ons eigen gebouw met een vriendelijke receptioniste aan het onthaal en een kantine waar je gezonde en minder gezonde dingen kan kopen. Dat zijn we binnenkort allemaal kwijt.”
Lore knikt: “We kijken nu ook uit op de straatkant en daardoor valt er altijd wel iets te beleven: betogingen allerhande, een zwervende operazanger, een bedelaar die zich nestelt in een grasperkje, een klarinetspeler die elke dag hetzelfde speelt, af en toe ‘ns een ongeval met wat blikschade... en het belangrijkste: het wisselen van de seizoenen! Binnenkort kijken we uit op een bakstenen muur met ventilatiebakken die constant draaien.”
Emotioneel afscheid
Voor Wendy betekent verhuizen in de eerste plaats afscheid nemen van herinneringen. “Tijdens al die jaren hebben we er toch behoorlijk wat beleefd”, vertelt Wendy. “Frustratie als het werk niet liep zoals we wilden. Trots na kleine succesjes. Verdriet door een relatiebreuk, of een ouder die overleed. Gloeiend van verliefdheid, dat ook. Tranen omwille van een kindje dat er -ondanks IVF- niet wou komen. Onze brandende kaarsjes ten spijt. En kreten van overweldigende blijdschap toen dat kindje er nadien op natuurlijke wijze toch kwam. Je verliest die herinneringen natuurlijk niet omdat je verhuist. Maar het voelt wel een beetje als het einde van een tijdperk.”
Toch brengt de nakende verhuis ook positieve dingen met zich mee. Gert: “Ik vind het plotse gevoel van samenhorigheid wel fijn. We zitten samen in hetzelfde stress-schuitje. Hebben dezelfde twijfels. Praten over onze verwachtingen. Bespreken onze frustraties. En passen ons samen aan. Je leert elkaar op een andere manier kennen en de onderlinge verhoudingen worden door elkaar geschud. Wat nog? Dat 'wij tegen zij'-gevoel wanneer er dingen mislopen. Het schept een band.” <lacht>
Vervloekte lift
Intussen is de verhuis een feit. Hoe is het gelopen? Een minpuntje bleek het gebrek aan informatie. Lore: “Een week op voorhand werd de datum van verhuis medegedeeld. En dat was het zowat. Het gevolg hiervan was dat ik voor een gesloten deur stond. Randi beaamt dit: “We moesten alles zelf uitzoeken. Terwijl het toch maar een kleine moeite is om iemand even rond te leiden? Al was het maar om de andere collega's op de verdieping te begroeten en te tonen waar de printer staat en hoe je 'm moet installeren. Een beetje een gemiste kans, vind ik.”
Wat vraagt de grootste aanpassing? In koor: “Het feit dat we geen trap kunnen nemen!” Marie licht toe: “Er is enkel een lift. Zelfs als je maar een verdieping naar boven of beneden moet, moet je die nemen. Dat is heel vervelend. Daardoor heb ik het gevoel dat ik opgesloten zit in het gebouw. Gewoon even naar buiten gaan lijkt een hele opdracht.” Randi knikt. “Je moet letterlijk een barrière nemen als je ’s middags een luchtje wil scheppen.” Marie vervolgt: “Soms moet je ook lang wachten op een lift. En als er een is, gebeurt het dat je moet vechten voor een plaatsje.”
Nieuwe energie
Unaniem positief zijn ze over de nieuwe kantoorspullen. Wendy: “Ons nieuwe kantoor is een heldere, zonnige ruimte met moderne bureaus die je in de hoogte kan verstellen. Als je het zitten beu bent, kan je even al rechtstaand werken. Daarnaast hebben we ook nieuwe schermen, toetsenborden en stoelen gekregen. Dat is fijn. ” Lore voegt eraan toe: “Ik vind het ook leuk dat we iets dichter bij enkele andere collega's van ons team zitten. Wel op een andere verdieping... maar toch. Het is een begin. En de kantine aan de overkant van de straat is niet echt praktisch, maar heeft ook positieve effecten. Vroeger nam ik m’n lunch mee naar m’n bureau. Nu heb ik in de kantine gegeten met een collega waarmee ik al lang eens moest bijkletsen.”
En er is wel meer dat meevalt. Randi: “Wat we hebben moeten inboeten aan uitzicht, hebben we gewonnen aan rust. We zitten nu enkele verdiepingen hoger dan vroeger, en aan de zijkant van het gebouw. Daardoor hoor je vrijwel niets van het straatlawaai.” En tot slot geeft Marie toe dat verandering ook wel fijn is. “Na 17 jaar in hetzelfde kantoor voelt het aan als een frisse start. Het nieuwe gebouw ligt maar op 100 meter van het vorige, maar toch heb ik mijn traject naar het station aangepast en heb ik nieuwe winkels in de buurt ontdekt. Dat op zich maakt mijn dag al aangenamer. Ook het feit dat ik mijn bureau opnieuw kon inrichten en heel wat rommel kon weggooien, geeft nieuwe energie.”