Maar nu is er zelfs een oplossing voor gepatenteerde uitstellers. En die oplossing heet Marie Kondo. U leest het goed, ik ben een adept van het Japanse opruimwonder geworden. Wie niet weet waarover het gaat, lees haar boeken, of zoek even op Netflix.

Alles wat geen vreugde brengt moet het huis uit. Een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimde geest. En nog wat van die kreetjes.

Ik was al een fanaat van Marie Kondo, lang voor het lieve kind geboren was. Generaties lang heb ik enkel witte hemden en een blauwe jeans gedragen. Altijd dezelfde. Dat verkleint 's ochtends de keuzestress. Het is één van haar principes.

Waar het op neerkomt, is het volgende. Als ik nog eens professioneel uitstelgedrag vertoon, dan begin ik Marie Kondo toe te passen. Dat is begonnen met kleren.

Het principe is simpel. Al je textiel, in het hele huis verzamelen en op een hoop smijten. Dan stuk voor stuk alles vastnemen en er even bij stilstaan of het je vreugde brengt of niet.

Het is een verbazingwekkende oefening. Veel is bij de kringloopwinkel en in de textielcontainers beland. En het overige mag je heel speciaal opvouwen en in doosjes, bakjes en mandjes leggen. Je bewaart zo het overzicht.

Mij hielp het enorm. En echt moeilijk is het ook niet. Het doet alleen pijn om letterlijk je silhouet te zien oplossen in vormeloos grote hemden.

Het werd een heel andere ervaring, toen ik het kunstje moest herhalen met boeken. Ik heb er te veel, ze maken ook integraal deel uit van mijn interieur.

Ze liggen op stapeltjes, leunen en steunen elkaar, en dwalen letterlijk door de ruimtes. Het is mijn verleden, mijn nu en mijn toekomst.

Het was niet eenvoudig om boeken zomaar opzij te schuiven. Ik hoorde hun zielen zacht zuchten: "Waarom ik? Ik ben al zo lang bij je?" Het was ook grappig om vast te stellen dat ik pretentieuze, nooit uitgelezen, moeilijke boeken die mij geen vreugde gaven, verkoos te houden, boven de lichtvoetige boeken waar ik met plezier aan terugdacht.

Schuld en boete, het kernproduct van een degelijke katholieke opvoeding. Die oefening heb ik dus een paar keer opnieuw moeten doen. En ik vond het heerlijk.

Alle boeken die je hebt vastnemen en de herinneringen koesteren. En uiteindelijk heb ik ook daar een compromis bereikt. Ik heb dwaalboeken gemaakt, die ik aan vrienden geef. Die moeten er goed voor zorgen.

Het merkwaardige is dat de 'opruim-bezigheidstherapie', het excuus om niet met echt werk bezig te zijn, nu de vorm heeft aangenomen van een echte taak. Van echt werk.

En daardoor ontstaan er nu momenten waarop ik Kondo opzijschuif, om aan columns te beginnen. Columns als tussendoortje voor opruimwoede. Het heelal komt zo toch nog in balans.

Maar nu moet u me even verontschuldigen. Ik moet namelijk even bedenken hoe ik mijn kruidenpotjes zal ordenen. Op kleur, op alfabet, of op smaak? De bakjes staan al klaar.