Dat kan overdreven lijken voor een prille vijftiger, maar het heeft er ook mee te maken dat ik nog zoveel plannen en ideeën heb. De vitaliteit die ik nu voel, heeft te maken met meer balans, meer evenwicht in mijn leven, meer afstand ook van ratraces en andere zenuwtoestanden. Je kunt daar lacherig over doen, maar het is helaas een inzicht dat je maar verwerft 'door scha en schande'. Je hebt niet echt een nieuwe auto nodig om de vier jaar, je hoeft niet 'meer' te hebben van alles, want de prijs voor meer is eigenlijk vrij hoog. Met een beetje overdrijving zou je zelfs kunnen stellen dat ik gelukkig ben. Stel je voor!

Tegelijkertijd ben ik er als de dood voor dat het op een bepaald moment allemaal gaat stoppen. Dat ik fysiek ga sukkelen, of dat de kop niet meer gaat meewillen. En als je wil vermijden dat je -zoals velen op hun oude dag- met kunst- en vliegwerk op de been gehouden wordt, al was het maar om in een rolstoel naar tv te kunnen kijken, dan moet je daar nu al mee bezig zijn.

Niet in de klassieke zin, wat mij betreft. Ik ben niet bezig met uitvaartverzekeringen, hospitalisatietoestanden of de schenkingen onder de levenden van mijn schamele verworvenheden. Ik denk wel na over hoe ik iets of wat zou kunnen nalaten. Een indruk achterlaten. Niet zozeer bij mijn familie of kinderen, maar veeleer bij dat abstracte begrip. Een maatschappij. Een maatschappij waar ik mij eigenlijk altijd heel erg aan onttrokken heb. Ik wou liever wat aan de zijkant staan dan middenin het gedruis. Ik onttrok me aan de regels, omdat ik ze klein vond.

Het merkwaardige daarbij is dat ik nu meer dan ooit over zingeving begin na te denken. Wat vang je aan met wat je geleerd hebt? Wie kan je daar van laten meegenieten en op welke manier? Het is allicht geen toeval dat ik zo in het onderwijs gerold ben. Een beetje kennis doorgeven…

En grappiger nog, waarin wil je je verrijken? Ik stel vast dat ik niet meer zo'n behoefte heb om naar de traditionele hoogmissen, congressen en seminaries van mijn vakgebied te gaan. Ik zoek een stukje verdieping daar waar ik het altijd verwaarloosd heb. In de filosofie, in het maatschappelijke en zelfs het spirituele. En opnieuw blijkt dat ik daar niet alleen in ben.

Ik was een kleine maand geleden op een tweedaags seminarie waar vrij veel stevige profielen uit ons vak aanwezig waren. Het heette 'Bosklassen', naar analogie wellicht met de retraites van vroeger.

Er werd gelachen, gediscussieerd, over zaken gepraat, maar vooral ook geluisterd. Naar elkaar, in de kleine verhalen. Naar mensen die niets, maar dan ook niets met marketing te maken hadden, maar werken aan een betere planeet, aan een kleinere ecologische voetafdruk, aan beter eten, noem maar op. Er waren filosofen, pedagogen en theologen. En het was zinvol in de meest letterlijke betekenis van het woord.

Ik ben er van overtuigd dat dat soort belevingen een diepere indruk nalaat dan veel van die congressen met opgeklopte lucht, waar je voor veel geld professionele guru's hun standaard praatje hoort verkondigen. Maar misschien is ook dat inzicht iets wat pas door de jaren verworven werd.