'Gewoon een paar tutorials op Youtube gevolgd, het viel allemaal nogal mee.'

Het 'joch' is overigens een student, groter en atletischer dan ik. Eentje waar ik trots op ben. 

Sinds een paar jaar hebben we op de Karel de Grote Hogeschool een heus studentenagency. Gerund door studenten crossmedia. Ze begeleiden online communicatietrajecten voor echte klanten: zowel interne als externe.

Het idee ontstond tijdens een internationale uitwisseling in Helsinki. Elk jaar ging ik er een bont Europees gezelschap van studenten coachen rond pitching en storytelling. Elk jaar opnieuw stond ik versteld van de goesting en de creativiteit die daar aan de dag werd gelegd. Tuurlijk werd er gefeest, gelachen en gedronken, maar er werd vooral hard gewerkt. 

De initiatiefnemers vonden in hun studentenagency een ideale voedingsbodem om studenten te laten inzien waar ze sterk in waren en waar ze zin in hadden. En dan kwam de rest haast vanzelf. Zoals vele goede inzichten erg simpel en juist. En, het proberen waard. 

Nu kan ik dit aan den lijve ondervinden hier in ons eigenste Antwerpen. Want vorige week werden de nieuwe 'Tartarians' -het bureau heet Tartaar- welkom geheten door de oude garde.

Een van de problemen die je met zo'n initiatief hebt is het grote verloop. Studenten gaan op Erasmus, beginnen aan hun stage en studeren af. En continuïteit verzekeren is in zo'n context bijzonder moeilijk. Toch lukt dat. 

Het is leuk om te zien hoe jonge mensen in de opdrachten bijten en niet meer loslaten. Hoe ze uit eigen beweging een 'skillset' ontwikkelen waar ze hun leven lang voordeel bij hebben. En hoe alles ineens moeiteloos lijkt te lukken.

Deze studenten moeten niet blokken om dingen te leren. Ze gaan ermee aan de slag, ze zoeken oplossingen en zijn creatief, vindingrijk en gedreven. Ze leren anders. Via Youtube, van elkaar, of op god weet welke manier. Ook dat is interessant.

Ze proeven van alle aspecten van het leven in het agency. De meesten zijn er ofwel door gebeten of weten dat ze er nooit of te nimmer nog willen mee in aanraking komen. Zelfs dat laatste is een meerwaarde.  

Wat hen bindt is dat ze het ernstig nemen en dat dit tot resultaten leidt. Mij doet het vragen stellen over onze onderwijsvormen. Ik heb al meermaals beleden dat ik het belangrijker vind om te coachen en een groeitraject te zien dan om naar concrete kennis te peilen. 

Ik heb het vorige maand al geschreven. Ik word zenuwachtig in de plaats van nerveuze studenten als ik zie hoe ze krampachtig proberen om dingen te memoriseren of antwoorden te verzinnen op vragen waar ze de relevantie niet meteen van inzien. En ik probeer dat te vermijden. 

Tartaar is zo'n zelfsturend project waarin ik mijn gelijk terugvind. Enthousiaste studenten, enthousiaste docenten, het wegvallen van barrières, met maar een doel: zorgen dat er een goed en interessant resultaat ligt voor een klant.

Dat is het cement. En binnen dat kader wordt er ontzettend veel geleerd, bijgeleerd, en resultaat behaald. En het is nog plezant ook. Het is een beetje een voorrecht om daar deel te mogen van uitmaken. En het is buitengewoon prettig om die mensen hun weg te zien maken en vinden.  

Ik denk echt dat we meer van dat soort initiatieven moeten hebben om onze studenten groter te maken. Niet als student, maar als mens. Zoals Sinek ooit zei: 'Skills kun je leren, maar attitude daar komt het op aan.' En dat voel je hier ontstaan, daar worden ze op 'aangeworven'. En dat werkt.