Columns

Steven: blitzcarrière

4.30 uur in de vroege morgen. Een paar vroege vogels zijn al hun nestend wijfje al fluitend aan het behagen. Ik sta op met ontwakende ogen om mijn werkgever te behagen. Het is weer tijd voor mijn maandelijks ritueel: ik bespreek tijdens een Japanse videoconferentie nieuwe innovaties en start-ups.

Iedere werknemer in ons bedrijf -en dat zijn er bijna 50.000- kan met zijn eigen passionele ideeën een voorstel lanceren om iets nieuws op te starten in ons conglomeraat. Als de leiders je toekomstvisie kunnen smaken word je opgenomen in het 'creatief lab' waar 100 man klaarstaat om het sperma of de eicel naar de baarmoeder te begeleiden. Er is wel een belangrijke voorwaarde: je moet bereid zijn om ongeveer 20.000 euro te investeren. In ruil word je aandeelhouder van je start-up en wie weet zet je je eerste stap naar een miljonairsleven.

Deze editie was extra boeiend voor me omdat ik de medewerker ken. Het is een Chinese collega uit de chemiedivisie waar ik een project mee had in Indonesië. Ze was altijd al een buitenbeentje dat zin had om passioneel te surfen op onvoorspelbare golven in plaats van -zoals de meeste Japanners- op vlakwater te roeien vol van gebundelde kracht en discipline.

Het nieuwe avontuur van Mrs Wong is geïnspireerd op haar eigen levensstrategie om haar carrière-ontwikkeling te laten verlopen via voortdurend beschikbare en licht verteerbare audiobegeleiding.

Haar baby kreeg de naam VOOX. De V staat voor Voice en de X voor 10 minuten. 

Het is een app met audiofragmenten waarbij iedereen op gelijk welk moment en plaats nieuwe onderwerpen kan beluisteren om inspiratie en levenswijsheid op te bouwen die kan helpen in de verdere loopbaan. Zo kan je leren terwijl je aan het stofzuigen bent of het huishouden doet.

Waarom geen boeken of geschreven teksten meer?

In Japan is de gedrukte media nog een vulkanisch machtsblok. Er is een stortvloed van boeken, tijdschriften en websites waar je als consument een vermoeiende zoektocht moet uitvoeren om de juiste informatie te vinden. En dan moet je ook nog de tijd hebben om ze te lezen, absorberen en de interessante onderdelen te stockeren.

Het creëren en uitgeven van een boek in Japan kost 3 tot 5 miljoen yen. Als consument betaal je voor een boek van 10.000 karakters zo'n 2.000 yen (= 15 euro). Helaas is 80% van de gepubliceerde boeken verlieslatend. Dat verlies moet gecompenseerd worden door de 20% boeken die wel succesvol zijn.

Economisch gezien hebben boeken geen lang leven meer, en zeker niet als je weet dat de jonge generatie geen ambitie heeft om boeken te lezen of een leeswurm te worden. 

De Chinezen hebben al de weg ingeslagen naar de audiomedia. Om in China als een succesvolle ondernemer of medewerker beschouwd te worden, moet je meer dan 1.000 economische podcasts beluisterd hebben. Daar heeft onze Mrs Wong haar mosterd gehaald om de mensen meer op smaak te brengen.

Via een professioneel gemaakte app die 'easy to use' is en een sexy design heeft, wil ze ons via haar podcasts nieuwe zaken leren die ons en ons bedrijf ten goede komen.

Ze zocht de juiste inspirerende sprekers die op een bevlogen manier hun onderwerpen belichten. En door een stem te gebruiken boort ze extra emoties aan waardoor de boodschap dieper en blijvender bij de toehoorders kan boren.

Ze bundelt de boodschap in 10 minuten. Geen overlading dus, maar zo exclusief en essentieel mogelijk.

Op die manier probeert ze 'Slimme Gewoontes van 10 minuten' te ontwikkelen bij haar eerste doelpubliek van 50.000 collega's. Haar uiteindelijke ambitie is -zoals bij veel rijke Chinezen- het miljardenpubliek. 

Haar eerste creaties hebben titels als 'Manga en bedrijfscultuur', 'Kunstdenken' en 'De tintelingen van het luisteren'. 

Jammer genoeg zijn haar podcasts voorlopig enkel beschikbaar in het Japans. Maar toch krijg ik tintelingen om me bij te scholen.  

De vijftig tinten van mijn grijze massa worden op slag een regenboog.

Manager Steven

Wie is manager Steven?

Steven werkt bij een Japanse multinational en reist meer dan 100 dagen per jaar voor zijn job. “Ik hoor vaak dat ik moeilijk gezag kan aanvaarden. Dat was zo op school, tijdens mijn legerdienst en ook op het werk."

Ook interessant

Steven: kaartje

Manager Steven: "In ons bedrijf is het als een reflex van Pavlov: tijdens elke ontmoeting met nieuwe mensen worden er businesskaartjes uitgedeeld. Heb je er geen bij, dan wordt dit als verdacht beschouwd."

Steven: voorkeur

Manager Steven: "'Ik zie al mijn kinderen even graag', zeggen de meeste ouders zonder te verpinken. Van kindsbeen af wordt het erin gedramd dat iedereen gelijk is, maar dat is een leugen."

Steven: burn-out

Manager Steven: "Onlangs zei m'n baas: 'Burn-out is alleen mogelijk bij zwakke mensen. Wij hebben geen sensibilisering nodig, ander onderwerp!' Ik kon mijn oren niet geloven. Zijn empathiegehalte is even hoog als het watergehalte in het zand van de Sahel."

Steven: op is op

Manager Steven: "Als je met mensen op restaurant gaat, leer je welk vlees je in de kuip hebt. Aangezien eten voor mij meer proeven is dan consumeren, heb ik volop tijd om mijn mee-eters te observeren."

Steven: trainer

Manager Steven: "Wie is de beste trainer? De Waalse Bulldog Wilmots die acteert als een grommende waakhond of de Spaanse mastiff Martinez, paraderend als een zachtmoedige kuddehoeder?"

Steven: fiasco

Manager Steven: "Ik onderhandelde in Osaka een week met Japanners en Israëli's, maar het werd een fiasco. Ik werd door beide kanten ingeroepen als Vlaamse Klaagmuur."