Op basis van mijn 'company expenses', wist mijn werkgever me te vertellen dat ik jaarlijks gemiddeld 127 maal mijn kredietkaart op restaurant bovenhaal. Gezien eten voor mij meer proeven is dan consumeren, heb ik tijd om mijn mee-eters te observeren. Het is een verdoken obsessie geworden.

Goed doorbakken of nog rauw: het blijft heel handig om de aard van een potentieel lief, nieuwe collega's, bestaande klanten of gewoonweg je vrienden in te schatten.

Onlangs was ik met twee Japanners op zakenreis in Duitsland. Na een hele dag reizen, nodigde ik hen 's avonds uit voor een diner in mijn favoriet Duits restaurant in Düsseldorf met uitzicht op de Rijn.

De menukaart was enkel in het Duits, dus moest ik de hele waslijst naar het Engels vertalen. Na 10 minuten hard labeur als vertaler-tolk, vroeg ik wat ze wilden kiezen. Het enige antwoord dat ik kreeg waren 2 paar starende ogen op oneindig, die gemarineerd waren in absolute stilte.

Het waren net 2 slapende koi's die niet konden kiezen in welke dode pier ze wilden bijten. Na lang aandringen en wat Japans gemompel kwamen ze dan toch samen tot het besluit dat ze een spaghetti wilden maar die stond dus niet op de menukaart!!! Ik kreeg er verschrikkelijke buikpijn van!

Ik had het moeten weten: Japanners kunnen niet zelfstandig kiezen en al zeker niet als ze zelf de verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun keuze.

Hieronder geef ik graag enkele conclusies die ik persoonlijk heb opgebouwd tijdens restaurantbezoeken en die voor mij even waardevol zijn als een persoonlijkheidsanalyse. Niet wetenschappelijk, maar mijn checklist is wel 3 sterren waard!

Keuze van het restaurant

Het start bij de keuze van het restaurant. Mensen, zoals mijn Turkse vriend Iskender, die altijd naar hetzelfde establishment gaan en de menukaart niet meer vragen omdat ze die specifieke kebab willen, zijn uiterst loyaal, wat gemakzuchtig en een snuifje conservatief. Het zijn doorgaans ook heel gezellige mensen die veel belang hechten aan vertrouwen.

Hun tegenpool zijn de mensen die constant op zoek gaan naar nieuwe en nog betere keukens. Dit zijn veelal onrustige, dynamische persoonlijkheden die vooral op korte termijn denken. Hun leven is te kort om 2 keer dezelfde pizza te eten. Ze hechten ook veel belang aan hun imago, zeker als ze beginnen op te scheppen over alle plaatsen waar ze al geweest zijn.

De menukaart

Het moment waarop mijn mee-eters de menukaart bekijken, is doorgaans het hoofdgerecht van mijn karakterstudie.

De mensen die voor het menu gaan kan je opdelen in 2 groepen. De eerste groep doet het uit gemakzucht omdat ze toch niet kunnen kiezen. De tweede groep zijn mensen die hun lot in de handen van de chef leggen omdat ze graag eens iets willen eten dat ze anders misschien niet zouden kiezen.

De prijs

Of er voor een goedkope of dure schotel gekozen wordt, zegt ook heel wat. Ik heb een vrouwelijke collega die zelf nooit betaalt, maar wel altijd zonder blikken of blozen de duurste kreeft van de kaart kiest als ik haar uitnodig. Ik kan je verzekeren: tijdens haar job is ze dezelfde opportunist of noem het eerder egoïst.

Ik haat zulke profiteurs. Het siert de mensen die je zelf moet overtuigen om niet voor het goedkoopste te kiezen omdat ze bang zijn om je geldbeugel pijn te doen. Zij hebben een hoog gehalte aan empathie en zijn dankbare persoonlijkheden. Ze zeggen na het diner 'een dikke merci', terwijl de anderen gewoon stilzwijgend over hun buik wrijven.

Hetzelfde bij de drankkeuze! Wie droogjes als aperitief een droog glas champagne vraagt, start met een negatief saldo. Vraagt iemand dan weer een simpel watertje, dan is de kans groot dat het een gedisciplineerde, correcte maar wat saaie persoonlijkheid is.

Manier van eten

Over de manier van eten, kan ik ook een boek schrijven. Dit is uiteraard wel cultuurgebonden.

Japanners en andere Aziaten hebben er geen probleem mee om tijdens het eten alle mogelijke geluiden te maken. Dit gaat van slurpen tot boeren. Ik word er STAPELgek van!

Mijn Arabische en Indische tafelgenoten gaan altijd voor volume en zijn in hun wiek geschoten als je geen partner wordt van hun braspartij. Ik doe nooit mee. Daarom vragen ze dikwijls of ik misschien ziek ben? Ze zijn begaan met het tekort aan geneugten in mijn leven.

Amerikanen zijn dezelfde volume-eters maar hen kan het geen moer schelen wat ik eet. Inderdaad: 'ikke, ikke en de rest kan stikke'.

Voorgerecht of dessert?

Er is wel nog een dilemma dat ik niet opgelost heb. Hoe moet ik mensen inschatten die liever voor een voorgerecht gaan dan voor een dessert?

Mijn idee-fixe was lang dat de 'zoete' monden gezellige, warme, openhartige mensen zijn. De 'zouterikken' classificeerde ik als meer matuur en zakelijk.

Maar omtrent dit hoofdstuk heb een aantal zeer rondborstige vrouwelijke collega's die het tegenovergestelde bewijzen. Hier sta ik op drijfzand!

Vergelijk het met het dilemma: wat is nu beter; het voor- of na-spel in bed?"