Ik ben opgegroeid met een heel eenvoudig besef: je moet het doen met de kaarten die je toebedeeld zijn. Afgunst, jaloezie, neerkijken en verongelijkt zijn, dat helpt niet. Het is hard, licht egoïstisch maar nooit ten koste van een ander. 't Is overal wel wat!' Die houding… 

Ik zie ondertussen een prachtige generatie jonge mensen, die veel oog hebben voor hun omgeving, respectvol zijn ten overstaan van andere meningen en daar ook continu rekening mee houden en alert zijn voor mogelijke vooroordelen. Dat is mooi. Een fijnere wereld om in te groeien.

De hogeschool waar ik werk, heeft een rist medewerkers die verantwoordelijk zijn voor het begeleiden van studenten, op alle mogelijke vlakken. Wij worden geïnformeerd (als de student dat wil!) over leermoeilijkheden, psychologische omstandigheden en alles wat je maar voor mogelijk houdt. Iedereen houdt daar rekening mee. Want iedereen moet kunnen doen wat zinvol lijkt in een later leven. 

Vorige week werd ik geconfronteerd met een student die met een heleboel moeilijkheden zat. Het heeft geen zin om te details aan te halen, maar het was veel. Het ging echter ook om een groepstaak. In een richting die voorbereidt op een leven en werken in teams. 

En dan begin ik mij vragen te stellen. Er is uiteraard de verantwoordelijkheid van ieder van ons om ervoor te zorgen dat we iedereen mee nemen. Maar een school heeft ook de verantwoordelijkheid om capabele mensen te vormen voor 'het werkveld'.

Het groepje studenten dat de loodzware verantwoordelijkheid krijgt om die ene andere student mee te nemen, heeft een handicap. Dat is geen evidentie.

En als we ondanks alle omkaderende maatregelen op het einde van de rit iemand hebben afgeleverd met een diploma, hoe groot zijn de kansen dat de bedrijven daarop wachten? Er ontbreken nuances in dit verhaal, en ik kan ze er omwille van privacy en respect niet aan toevoegen, maar ik zie dat 'normaal functioneren' deze keer niet echt zitten. 

En dan bedenk ik dat het misschien niet verkeerd is om er van uit te gaan dat je niet alles in je leven kan bereiken, simpelweg omdat je het niet zelf in de hand hebt. Maar je kan er wel voor zorgen dat je zoveel mogelijk elementen naar je hand kan zetten. 

Het is geen probleem dat je niet wil spreken in het openbaar maar ambieer dan geen woordvoerdersfunctie. Het is oké om schrik te hebben van water, maar dan word je best geen duiker.

Het is misschien te begrijpen dat je meent lak te moeten hebben aan je omgeving en de mensen errond, maar dan zoek je best ook een job die je toelaat om alles alleen te realiseren. 

Of zie ik dat verkeerd?