Joni volgde ‘responsible tourism management’ in Leeds. Tijdens haar stage trok ze naar Cambodja waar ze haar man ontmoette. “Ik raakte met hem aan de praat tijdens een feestje op een boot. Hij vertelde me dat hij afkomstig was van de Filippijnen en als expat in Cambodja werkte. We praatten de hele avond en werden vrienden. Helaas moesten we allebei vertrekken: ik keerde terug naar huis en hij vertrok naar Shanghai om daar te gaan werken. We bleven echter contact houden via mail en Skype en werden verliefd op elkaar. Drie jaar later vroeg hij me op dezelfde plek -maar in een andere boot- ten huwelijk. Heel romantisch.

Verborgen plekjes

Aangezien we allebei van Cambodja hielden en mijn man een job aangeboden kreeg in Phnom Penh, besloten we daar te gaan wonen. Phnom Penh is een miljoenenstad vol drukte en chaos, maar je hebt er wel charmante, verborgen plekjes.

Zo ontdekte ik bijvoorbeeld een buurt met totaal verlaten lanen vol koloniale huizen. Ik vond het heerlijk om er rond te slenteren en de oude villa’s te bewonderen met hun prachtige tuinen en bomen met kleurige bloesems. Tussen de huizen had je ook enkele hotelletjes waar je kon zwemmen tegen een kleine vergoeding. Ik dobberde dan in een oase van rust rond, terwijl enkele straten verderop de auto’s voorbij raasden.

Maar ik had ook veel moeilijke momenten. De armoede was schrijnend, de corruptie allesoverheersend en het klimaat vermoeiend. Het was altijd rond de 36 graden! Bovendien moest mijn man heel veel werken waardoor ik me geregeld alleen voelde.

Weeshuistoerisme

Gelukkig had ik het zelf ook druk. Om te beginnen deed ik voor mijn eindwerk onderzoek naar het fenomeen ‘weeshuistourisme’. In Cambodja zijn er veel weeshuizen waar je als toerist een rondleiding kan krijgen en met de kinderen kan spelen. Dat klinkt mooi, maar voor de kinderen is het traumatiserend. Bovendien gaat het er bij sommige weeshuizen vooral om om donaties binnen te rijven. En je raadt het al: vaak steken ze het geld in hun eigen zak.

Daarnaast werkte ik als consultant in de toeristische sector. Ik hielp lokale hotels en toeristische bureaus met hun marketing, stippelde tours voor hen uit en gaf tips om op een duurzame manier aan toerisme te doen.

Pizza maken

Tot slot gaf ik ook op een private school. De school lag in een mooie buurt met brede lanen en was iets duurder dan een publieke school. De meeste van mijn leerlingen kwamen dan ook uit de middenklasse.

Onze leerlingen deden bijna nooit uitstapjes met hun ouders. Ze zaten altijd binnen en konden in het beste geval buitenspelen op een klein terras. Daarom organiseerden we veel activiteiten. We gingen bijvoorbeeld langs in een restaurant om hen pizza’s te leren maken. Het gekke was dat ze het al fantastisch vonden om naar de bestemming te wandelen. Dat waren ze totaal niet gewoon omdat het verkeer erg gevaarlijk is in de stad. Ze waren vaak nog het meest onder de indruk van de fruitbomen onderweg!

Hallo wereld

Aangezien de leerkrachten op onze school bijna allemaal uit Europa en Amerika kwamen, konden we de kinderen iets bijbrengen over de wereld buiten Cambodja. Dat was nodig want Cambodjanen hebben niet de gewoonte om te reizen, en lezen ook geen boeken of tijdschriften. We probeerden het wereldbeeld van de kinderen te verruimen door hen te laten lezen, met hen te discussiëren en hen aan te moedigen om vragen te stellen. Het gaf voldoening om te merken dat onze aanpak effect had

Nu ik terug ben in België mailen de kinderen me nog steeds met allerhande vragen. Hoe het weer hier is, wat we allemaal eten en of ik ze nog mis.” <lacht>

E-mail: verstraete.joni@gmail.com

Meer over weeshuistoerisme: tourismprotect.blogspot