Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van mijn vrienden, en ik bekijk wat ze doen met bewondering. Ze zitten er warmpjes bij. Ze werken hard en hebben bovendien wat meegekregen van thuis. De meeste van hen zitten in de fase van een tweede huis, wat investeringen in vastgoed, en uiteraard: mooie auto's, fijne vakanties en meer van dat.

Ik ben de arme sloeber van het gezelschap. Ik word gedoogd omdat ik vriendelijk ben en soms zelfs grappig. Andere redenen kan ik niet meteen bedenken. Misschien vermoeden ze iets artistiek in mij, al was het maar om de niet zo lineaire carrière die ik uitbouw(de). Dat en het epitheton 'schrijver'.

De gesprekken met mijn vrienden gaan heel dikwijls over opvoeding. Het is in die context dat de opmerking gelanceerd werd. Mijn vrienden zeiden dat me dat ze aan hun kinderen willen meegeven hoe belangrijk het is om hard te studeren. Toen ik verder vroeg, viel het me op dat het eigenlijk niet om een echte waarde ging. Het ging hen vooral over een hypotheek op de toekomst van het jonge grut.

U kent het wel: hard studeren zorgt voor een goed diploma in een richting met werkzekerheid en dus een comfortabele toekomst, een goed huis, allicht ook een goed huwelijk en stabiliteit in het leven.

Natuurlijk is daar niets mis mee, en natuurlijk is het begrijpelijk. We willen allemaal dat onze kinderen zorgeloos kunnen leven. Ik ben er alleen niet van overtuigd dat we dat altijd op de juiste manier doen. Ik blijf er rotsvast van overtuigd dat mijn papa het daar bij het juiste eind had. Hij heeft ons nooit als kinderen behandeld, maar altijd als 'evenwaardigen, met meningen die nog niet helemaal volgroeid waren'. Hij heeft ontzettend veel energie gestoken in het aanscherpen van ons denk- en argumentatievermogen, maar heeft ons verder geen strobreed in de weg gelegd bij het maken van eigenzinnige keuzes. Wat niet wil zeggen dat we zomaar ons gedacht mochten doen. Hij vroeg om fundering, om argumentatie.

In dat proces ging het vooral over verantwoordelijkheid nemen en krijgen. Het feit dat ik het na al die jaren nog weet, wil waarschijnlijk ook iets zeggen. Ik pas hetzelfde systeem toe als mijn vader en merk dat het werkt. Mijn kinderen hebben zeker niet allemaal briljante academische realisaties achter hun naam staan, maar ze staan wel erg vol en bewust in het leven. Met hun twijfels, hun zorgen en een waardenkader dat het materiële overstijgt. Misschien zorgt dat op termijn wel voor meer vreugde en balans dan 'zekerheid'. Maar ik weet het ook allemaal niet.