Ik vond het nodig om op het vliegtuig nog iets van het overblijvend werk te doen. Uiteraard had ik daar mijn laptop voor nodig. U moet weten dat mijn Mac en ik onafscheidelijk zijn. Ik draag hem overal bij me in een boekentas. 'k Neem mijn boekentas bij wijze van spreken mee naar de bakker, je weet immers maar nooit.

Toen we bijna in Brussel waren, maande een strenge Finse mij aan om het ding weg te bergen. Ik stak mijn laptop netjes in het netje van de stoel voor mij.

En dan krijg je dat geflurk bij het uitstappen. Mannetjes met scheve hoofden in het gangpad en nog half in hun stoel die snel rechtstaan omdat ze denken dat ze dan sneller gaan buiten zijn. Konten die op neushoogte in je gezicht worden gepropt, stukken bagage en vestjes met venijnige ritsen die uit de bagagecompartimenten vallen en rakelings langs je gezicht scheren. In heel dat gedoe, en vooral ook door die niet zo lekker ruikende mijnheer, die er echt wel dringend uit moest, ben ik mijn laptop vergeten in het vliegtuig.

Ik merkte dit pas toen ik thuis was. Geen kwaad woord over Finnair. Ze hebben een procedure opgestart om alles zo snel mogelijk terug bij mij te krijgen. Een week later had ik mijn laptop terug.

Leerrijk en niet voor herhaling vatbaar. Ik liep gedurende die week de muren op. Ik heb een laptop nodig om te denken en te werken. Honderd keer heb ik mezelf er van overtuigd dat ik best andere dingen kon doen. Ik heb terrabytes en terrabytes van files op de diverse cloud diensten, dus daar lag het niet aan. Maar blijkbaar ben ik een gewoontebeest.

Een tablet of pc werken niet voor mij. En ook schrijven op een blocnote bracht geen beterschap. Het leek alsof ik kladjes maakte. Ik smeet ze ook terstond weg omdat ik het gevoel had dat ze niet echt waren.

Ik heb een hele week niet gewerkt, niet omdat ik niet kon of wou, maar omdat mijn hoofd tegenwerkte. 

Een wondere wereld. Maar nu ben ik weer helemaal bij!