"Wat we concreet doen? We transporteren ladingen vanaf de Algerijnse haven naar de petroleum- en gasvelden in de Sahara-woestijn. Om je een idee te geven: België kan wel 55 keer in de Sahara. We werken uitsluitend met trekkers (trucks). Ik heb de grootste truck ter wereld. Op maat gemaakt. Hij heeft een trekkracht van 500 ton. Deze trucks trekken aanhangers die -naargelang het gewicht of de afmetingen van de vracht- wel 160 wielen hebben.

300 km 'omweg'

Bij de meeste van onze transporten, moeten we dan ook vooraf een volledige baanstudie maken. We controleren de hoogte van de bruggen, het maximum gewicht dat de brug kan dragen, welke bochten er zijn, het percentage stijgen en dalen van het traject, de algemene staat van de weg, bovengrondse telefoonlijnen en laag- en hoogspanningskabels… Dan stippelen we de weg uit en brengen we eventuele veranderingen aan.

Soms is het nodig de brug volledig te ondersteunen of een zijweg te laten aanleggen in de rivierbedding -de rivieren staan het grootste gedeelte van het jaar toch droog. Bij een scherpe bocht moeten wij ervoor zorgen dat de lading volledig horizontaal blijft. Dan wordt er stapvoets gereden en loopt er een technicus achteraan om de aanhanger te corrigeren. Het gebeurt ook wel eens dat we meer dan 300 km moeten omrijden om een afstand van 5 km te kunnen overbruggen.

Al mijn werknemers zijn Algerijnen. Zij weten dat ik al lang in Algerije ben, zij weten ook dat zij beter behandeld en betaald worden bij mij dan bij een staatsbedrijf. Over het algemeen loop het vlot. Al heb ik het soms nog moeilijk met de mentaliteit: "stel uit tot morgen wat je vandaag kunt doen". Zelf kan ik me dat geenszins veroorloven. Het is voor mij nooit weekend. Hier valt dat immers op donderdag en vrijdag. Maar aangezien er dan communicatie is met Europa…

Kogel als talisman

Echt erg vind ik dat niet. Ik leef immers als een kluizenaar in een mastodont van een villa in een buitenwijk van Algiers. Door de veiligheidssituatie in Algerije zijn mijn vrouw en kinderen in België gaan wonen. Mijn leefomgeving is saai en triest. Ik ben verschillende keren bedreigd geweest per telefoon, en zelfs éénmaal -in 1997- in levende lijve. Een kogel heeft me toen op 10 cm na gemist. Deze kogel draag ik nu als talisman.

België bezoek ik regelmatig. Wat ik vooral mis zijn regen en sneeuw en nu natuurlijk ook mijn gezin. Er terug gaan wonen, zie ik niet meteen gebeuren. Ik ben altijd al een avonturier geweest en ik denk dat dit zal blijven. 'k Zou graag nog een beetje meer van de wereld willen zien. Ik kom uit een gezin met 11 kinderen. 'k Heb dus mijn plan leren trekken, zoals ze dat bij ons zeggen.

Tot slot: je mag nog 50 jaar in een ander land wonen, en ingeburgerd zijn als de beste, je bent en blijft de vreemdeling. Een Algerijnse journalist formuleerde het ooit als volgt: "Ronny de Algerijn wanneer hij aan de andere kant van de Middellandse zee is, en Amine de Belg wanneer hij in Algerije is". En zo is het.

E-mail Ronny: ronny.stroobandt@telenet.be

Ronny is vertegenwoordiger van Vlamingen in de wereld: viw.be