In mijn hoofd is het altijd chaos. In mijn leven ook. En ik haal er mijn energie uit. Ik hou van het springen, het jachtige, het bezig zijn. Ik denk niet dat het een vlucht is, maar dat valt ook weer niet uit te sluiten. Ik hou ook bijzonder van de rush van de deadline, die ik nodig heb om überhaupt op te leveren. Met deze column ben ik er zelfs een beetje over gegaan. Schrijf dat maar op het conto van de vakanties, dat haalt een schema overhoop. Nog meer dan normaal.

En toch, en toch. Na weken, maanden, soms jaren van jakkeren en springen en improviseren om het allemaal geregeld te krijgen, herken ik weer dat ene gevoel. Dat gevoel van 'Zou het allemaal niet eenvoudiger kunnen?'.  En dan ben ik jaloers op de 'georganiseerden'.

Neem nu een vriend van me. Hij werkt al twintig jaar voor hetzelfde bedrijf, is heel fijn getrouwd is, heeft twee lieve kindertjes. En hij is de rust zelve. Soms stel ik me voor dat mijn leven ook zo kan zijn.

En dan bedenk ik weer dat ik het niet kan. Dat ik het al zovele malen geprobeerd heb. Maar dat de onrust, de goesting tot veranderen er bij mij zo hard ingebakken zit, dat ik telkens weer moet vaststellen dat zoiets voor mij niet is weggelegd. En dan heb ik weer vrede met mijn chaotisch bestaan.

Ik vraag me dan af, of 'die aan de andere kant', de rustige, de ordelijke, dat ook hebben. Zouden die ooit jaloers zijn op het nonchalante van mijn slag mensen, of is dat gevoel hen totaal vreemd? Gaan ze ooit op zoek naar kicks of uitdagingen of zit dat gewoon niet geprogrammeerd in hun synapsen? Of vinden ze die uitdagingen, die veranderingen elders? Het moet heerlijk zijn om twintig jaar en langer voor een bedrijf te kunnen werken, maar tegelijkertijd mis je toch zoveel? Andere bedrijven, andere mensen, andere uitdagingen…

Kijk, ik doe het weer. Van zodra ik me inleef in de 'rustige situatie' begin ik de nadelen ervan af te wegen en op te sommen. Het zal de aard van het beestje zijn.

Dat en het onvermogen om een baas boven mij te verdragen, ook al denk ik dat zoiets het leven soms een stuk simpeler maakt. Gewoon doen wat de man vraagt…

Het zal voor een volgend leven zijn. Ondertussen knutsel en ploeter ik naarstig verder. Geen twee dagen zijn dezelfde, geen dag blijft zonder veranderingen in de agenda. En het werkt!