Nochtans, en ik zal het hier nog maar eens zeggen en hopen dat ze 't deze keer wel begrijpen en onthouden: ik heb een immens respect voor elk van hen en hoe ze hun weg zoeken in deze wereld. Van de oudste tot de jongste (en ze zijn met vier). Ze doen dat goed, en ik heb er maar een heel klein aandeel in gehad. Misschien ben ik zelfs de oorzaak van het feit dat het allemaal niet zo eenvoudig loopt. Gedane zaken en zo. Niets meer aan te doen, helaas.

Ook al vinden ze hun weg: toch gaat de bezorgdheid nooit weg. Ze blijft, en neemt zelfs toe. De oudste heeft samen met haar man een appartement gekocht en trekt daar binnenkort in. Ontzettend blij, maar ook ontzettend bezorgd. Gaan ze dat wel kunnen blijven betalen, gaat dat geen stress in hun relatie brengen, als alles maar goed blijft gaan…

De tweede heeft onlangs met glans zijn universitair diploma behaald. Ontzettend blij, maar ook ontzettend bezorgd. Oh god, als hij nu maar werk vindt, wat gaat dat anders met zijn zelfbeeld doen, en met zijn kop. En hij moet nu nog minstens veertig jaar werken, elke keuze kan de verkeerde zijn, hoe kan ik hem daarvoor behoeden… Het houdt niet op.

Nummer drie, heeft alles wat de wereld haar geven kon, ze heeft een scherp verstand en ze weet van aanpakken. Maar dan heeft ze een keer een tweede zit, en dan denk ik… Misschien heeft ze zich vergist, en doet ze die studies niet graag? Misschien wil ze wel iets anders doen? Wat als het mislukt, hoe gaan we haar dan moeten redden? Tegelijk weet ik dat ze 't niet nodig heeft, ze komt altijd op haar pootjes terecht.

En de laatste, mijn losbol, die leeft haar leven aan tweehonderd percent. Ze heeft geen tijd voor gezever, ze heeft werk, ze woont zelfstandig, maar ik herken er zoveel van mezelf in. Dat is een erg dubbel gevoel. Ook daar ben ik ontzettend blij mee en ontzettend bezorgd over. Gaat ze 't wel allemaal volhouden? Ze kan niet eeuwig blijven feesten, spelen en keihard werken. Wanneer gaat ze iets ernstigs doen? Maar elke keer dat ik haar ontmoet merk ik een stukje meer maturiteit en levenswijsheid, waardoor ik gerustgesteld ben, eventjes.

Bezorgdheid heeft met loslaten te maken. Mijn ouders waren daar erg goed in. Ze stonden niet voor onze keuzes, ze stonden ernaast, en keken toe, hoe we 't er vanaf brachten. Niet meer als vangnet, zoals toen we klein waren. Neen, eerder als betrokken toeschouwer, die beseft dat hij niet veel kan doen, maar er wel altijd zal zijn om met raad en daad bij te staan.

Ik hoop dat ik dit ook ooit ga kunnen...