En uiteraard heeft het weer te maken met die ene, allesoverheersende crisis.

Pas op, ik zeg niet zomaar wat, om je aandacht te vangen. Helemaal niet. Volg je even mee? 

In de creatieve sector wordt er gezoend. 's Morgensvroeg. Als begroeting. Ik denk dat daar een reden voor is.

De rest van de dag wordt er immers gewerkt aan creatieve oplossingen voor de klant. Daarbij wordt kritiek niet geschuwd.

Het grote voordeel van werken in de communicatiesector is dat je snel door hebt dat die kritiek op het werk slaat, en nooit op de persoon.

Het is de bedoeling dat het creatieve werk, de voorgestelde oplossing, beter wordt. Dan spaar je elkaar niet. Die zoen, 's ochtends, is een ritueel dat een signaal geeft 'Ik zie u graag als mens, maar het werk telt ook mee!'

Er zitten ook nog wat regionale verschillen in. Hoe meer je naar het zuiden des lands afzakt, hoe groter de behoefte tot lichamelijkheid, zelfs op de werkvloer. Daar heb ik dan weer geen verklaring voor.

Waar iedereen in Vlaanderen beleefd goede morgen mompelt, wat 'haastigweg' een knuffel geeft en op zoek gaat naar die eerste kop koffie om de dag te starten, is dat in het zuiden wat nadrukkelijker.

Maar los daarvan: 'On se donne la bise'. We zien elkaar graag, elke dag opnieuw! Zonder onderscheid van kunne, rang of stand, of godbetert het, huidskleur of geloofsovertuiging (zo die er zal zou zijn, in dit Sodom en Gomorra van de economie).

Nu is het ook nog eens zo dat de creatieve sector niet meteen bekendstaat om de vroege openingsuren van de kantoren. Waarmee ik niet gezegd heb dat er niet gewerkt wordt.

Nachten, weekends, uit liefde voor de stiel. Maar de morgenstond, dat dan weer niet altijd. 

Mijn punt is, dat zoenen nu niet meer mag. En natuurlijk, naar iedereen toestappen om een zoen te geven, dat kan -zeker in een groot bureau- serieus wat tijd in beslag nemen. Er loopt nogal wat volk rond in zo'n creatieve omgeving.

En ik hoor je denken dat dat nu allemaal tijdswinst is, die ten goede komt aan de productiviteit. Je dwaalt! 

We mogen het niet meer doen. We moeten social distancing handhaven. En dus zal er in die bureaus niet meer gekust worden. 

Het gevolg daarvan? De hartelijke sfeer verdwijnt, en daarmee, op termijn ook het vertrouwen in elkaar. Wat een zonde toch!

De tijdswinst van het kussen zal de warmte en het gebrek daaraan niet opvangen. 

Zoals al gezegd, het gaat over een soort verontschuldiging avant la lettre voor de hardheid, die later op de dag zal verschijnen. Ik voorspel dat het slecht zal aflopen.

De spanningen zullen te snijden zijn, en de verstandhouding daalt onder nul.

Mensen beginnen te twijfelen aan hun collega's, het zelfvertrouwen smelt als sneeuw voor de zon. De creatieve slagkracht van art directors en copywriters wordt aangetast.

Spontane huilbuien en depressies op de werkvloer.

Accountmanagers die met mediocre creaties naar klanten moeten. Nerveuze, springerige productiemensen, die beseffen dat ze bagger produceren. Ze zullen vloekend en tierend diezelfde accountmanagers de huid volschelden, omdat ze niet meer trots kunnen zijn op hun werk.

Klanten die hun vertrouwen in hun bureau verliezen. Het wordt een echt bloedbad. En dat allemaal omdat we niet meer mogen kussen. Maar daar staat niemand bij stil!"