Jenthe (24) vertelt: “Op mijn 18de ging ik een jaar naar Nieuw-Zeeland via een uitwisselingsprogramma van WEP. Ik woonde in Te Awamutu bij een gastfamilie en volgde les in de lokale middelbare school. Dat was een fantastische ervaring: ik amuseerde me rot. Toen ik terug was in België en handelsingenieur studeerde heb ik vijf jaar lang verlangd naar het moment waarop ik terug kon. Vorig jaar was het zover: ik trok opnieuw naar Nieuw-Zeeland om het echte leven te ontdekken en te kijken of ik er misschien voorgoed zou kunnen blijven. Ik kon mijn vrienden en familie in België niet beloven dat ik nog zou terugkomen.

Met open armen

Bij mijn aankomst in Nieuw-Zeeland, ontving mijn beste vriend vanop de middelbare school me met open armen. Hij studeerde intussen aan de universiteit van Hamilton en huurde er samen met enkele vrienden een huis. Aangezien het zo goed klikte tussen ons, ben ik bij hem ingetrokken. Flatting, zoals dat hier heet. ‘k Besloot een job te zoeken als ober omdat ik heel wat horeca-ervaring heb. Ik ben opgegroeid in een horecafamilie en werkte op mijn 16de al in een restaurant. Eten is mijn absolute passie en ik ga zelf ook graag op restaurant.

Het lukte me om een job te vinden. Ik werk nu met een tijdelijk contract bij Victoria Street Bistro. Dit is één van de vijf toprestaurants in Hamilton en het behoort wellicht ook tot de subtop van Nieuw-Zeeland. Onze klanten zijn bijna altijd tevreden en zelden lastig, wat mijn job extra tof maakt. Ze komen naar ons omdat ze iets gastronomisch willen proberen en vertrekken gelukkig omdat ze verrast zijn door alle nieuwe smaken. Als je nieuwsgierig bent, kan je eens het menu (mét foto’s) bekijken op onze site.

Sterren versus fastfood

Mijn bazin is erg tevreden over me en wil graag dat ik blijf. Ze krijgt weinig mensen over de vloer met zoveel horeca-ervaring en bovendien werk ik als Vlaming net iets harder en sneller, zonder te klagen. <lacht> Vlamingen zijn de hardste werkers ter wereld -dat geloof ik écht!- terwijl Kiwi’s veeleer laid back zijn en het rustig aan doen. Nu, dat vind ik net tof: je moet hier minder uren kloppen, hebt vaker pauze en geraakt minder gestresseerd.

Wij mogen ons in Vlaanderen overigens gelukkig prijzen met onze hoge culinaire standaard. Wist je dat er in een straal van circa 21 km rond Knokke 21 Michelinsterren te vinden zijn? Oud Sluis, Karmeliet, Danny Horseele, Hertog Jan… Hier in Nieuw-Zeeland vind je vooral heel veel fastfoodketens: KFC, Burger King, Subway… In België zou Victoria Street Bistro maar tot de betere middenmoot gerekend worden: ‘e goei restaurant’. Kiwi’s zijn niet zo Bourgondisch als wij en gaan minder op restaurant. Jonge mensen kunnen ook niet echt koken, al merk je dat er stilaan meer interesse voor ontstaat. 

De jaren ’70

Nieuw-Zeeland blijkt even fantastisch als ik had gedacht. Het heeft het mooiste en meest afwisselende landschap ter wereld en je kan hier alle denkbare outdooractiviteiten doen. Verder zijn de mensen joviaal, vriendelijk en behulpzaam. Ik vergelijk het soms met de sfeer van de jaren ’70 bij ons (ook al was ik toen nog niet geboren). De tijd waarin mensen nog echt hun buren kenden en elkaar hielpen. Een voorbeeld: enkele weken geleden kreeg ik op de luchthaven van Auckland zomaar een lift naar Hamilton aangeboden. Dat is een rit van 130 km. De man zette me thuis af, gaf zijn kaartje en zei dat ik hem maar moest opbellen als ik eens wou gaan vissen! Die Kiwi-mentaliteit past echt bij me. In België kijkt niemand je aan als je over straat loopt en zeggen ze niet eens goeiedag. Dat vind ik verschrikkelijk. Tot slot is het hier ook erg veilig en is de administratieve rompslomp klein. Nieuw-Zeeland behoort tot de topdrie van de landen met de laagste criminaliteit en de hoogste ‘ease of doing business’.

Maar, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ik leef nu in twee werelden die 20.000 km uit elkaar liggen en dat maakt het niet gemakkelijk. Ik mis altijd een van de twee. Bovendien verdien ik in Nieuw-Zeeland minder goed en ontbreekt het me voorlopig aan ervaring om een vaste job te vinden als handelsingenieur. Ik heb al een paar keer gesolliciteerd en merkte dat de Kiwi’s voorrang krijgen. Een ander minpunt is dat Nieuw-Zeeland ver weg ligt van alles. Je kan niet zomaar een weekend naar Parijs, Londen of Barcelona. Daarom heb ik besloten om terug te keren naar België als mijn contract afloopt. Ik ga in België nog twee à drie jaar werkervaring opdoen als ingenieur en nadenken over wat ik precies wil. Daarna waag ik mijn kans opnieuw in het buitenland: in Nieuw-Zeeland of ergens anders. Daar ben ik nog niet uit.”

E-mail: jenthevancaesbroeck@hotmail.com