Ik kan erg goed leven. Niet dat ik ze daar niet bij betrok, maar ik vermoed dat hun sentiment over mijn opvoedkundige waarde zich samenvat tot begrippen als 'afwezig', 'ne prettige nonkel' en 'plezant onverantwoordelijk'. Ik heb wel mijn best gedaan, ik genoot van de gesprekken en contacten, die er heus wel waren. Hier en daar heb ik ook wel wat meerwaarde geleverd, maar dat is op zich niet zo boeiend.

Eén van de dingen die ik hen ook altijd op het hart drukte (ik heb drie dochters en een zoon) was dat ze altijd en overal rechtuit hun gedacht moeten zeggen. Beleefd weliswaar, maar toch uitkomen voor wat ze te zeggen hebben en denken over situaties. Ook tegen mij. Dat doen ze, met verve, en met enthousiasme. Het is niet altijd even prettig om daar mee geconfronteerd te worden. Zo ben ik  overigens achter mijn pedagogisch toegevoegde waarde gekomen. Vandaar ook het stormachtige in de relatie met mijn oudste, en mijn zoon, en mijn tweelingdochters…

Een oudste die het oorspronkelijk erg moeilijk had met haar studiekeuze. Getalenteerd en creatief, ging ze grafiek studeren. Maar fijn vond ze 't niet. En dus veranderde ze, naar ietsjes meer burgerlijk en ogenschijnlijk comfortabeler.  Vertaler. Ik zag dat niet zitten,  en heb haar dat toen ook gezegd.  Wat zij me op haar beurt wel kwalijk nam. Ik deed het omdat ik haar ken. Ze heeft geen echt studiehoofd, ze is meer zoals ik; als het intuïtief goed zit dan is ze er zo mee weg, in het andere geval is het lastig en volgt weerzin en middelmatigheid. Dus gaf ze er de brui aan, dacht even goed na en nam de volgende stap in haar jonge leven.

Dat andere opvoedkundige principe dat ik aankleef, over verantwoordelijkheid opnemen voor eigen beslissingen, hanteert ze namelijk met evenveel brio. Ze begon te werken, verhuisde er zelfs voor naar Spanje, om een goed jaar later te merken dat het vrij eenvoudig is om te veranderen van werk, eens je wat ervaring hebt.  Ze is dus 'vertrokken', zoals we dat zeggen.

Ze zoekt haar weg, samen met haar vriend, het is waarlijk mooi om te zien.  En heel af en toe krijg ik schrik. Dat ze dezelfde fouten gaan maken als ik. Net dat ietsje te burgerlijk, net dat ietsje teveel blijven hangen in hun comfortzone. Een leven leiden dat prettig en gewoon is.

Tot ik haar deze week uitnodigde voor mijn boekvoorstelling. Ze keek me ernstig aan en zei 'dat gaat misschien niet lukken, want ik moet een werk voorstellen voor mijn opleiding monumentale kunst'.

De emoties zijn met geen pen te beschrijven, pleegt men dan meestal te lezen. Absoluut wel! Ik ben zelden zo blij geweest. Amper drie, vier jaar na haar afscheid van haar passie heeft ze die weer opgerakeld.  Ze heeft niet -zoals haar vader- twintig jaar gewacht om dat ene te doen waar alle bevrediging en blijdschap uit komt, neen, ze is er nu al mee bezig.

Heerlijk is dat!