Mensen studeren, of leren een vak, gebaseerd op toevalligheden. Daar kunnen alle CLB's van de wereld niet veel aan veranderen. Je eerste stappen in je carrière worden voor een stuk bepaald door toeval en stress. Je krijgt een job aangeboden bij dat ene bedrijf, het zou toch wel gek zijn om te weigeren… Beter één vogel in de hand. En dan komt de dooddoener. Je start en 'je maakt er het beste van'.

Er het beste van maken… natuurlijk is dat je plicht, maar in welke mate ontslaat het je van je verplichting om waakzaam te blijven over je eigen geluk? Voor je 't weet heb je zelf je eigen gouden kooi gevlochten. Honderden keren heb ik de argumenten al gehoord: "Ja, 't is een job hè, het betaalt goed!". "Ik ga nergens anders zo'n firmawagen meekrijgen…" of "Ik zit hier nu al tien jaar, wie zegt dat het op een ander beter is…".

Om te huilen is dat. We sussen onszelf in slaap, we laten het lichtje uitgaan en verkiezen uiteindelijk een soort surrogaatlicht. 's Avonds milde ontspanning voor de buis en uitkijken naar het weekend, om de batterijen op te laden en de nieuwe week weer aan te kunnen. Wat een ellende als je er over nadenkt.

Terwijl werk in het verlengde van je kunnen en ambities zoveel prettiger is. In het verlengde van je passie ook. Dan kijk je niet uit naar het weekend, dan leef je gewoon elke dag prettig. Met een job die je niet achter je laat als je uitgeklokt bent.

En uiteraard is het niet makkelijk om het roer om te gooien en gaat dat gepaard met materiële opofferingen, maar die zijn zoveel meer waard. Ik kan het weten want ik heb het zelf gedaan.

Dat is ook de echte betekenis van work-life balance. Je job staat niet als spiegelbeeld tegenover je leven, het vormt je leven. En dus moet je ernaar streven om daar gelukkig in te zijn, eerder dan je geluksmomenten te gebruiken als krachtvoer om je baan aan te kunnen.

Of zie ik dat verkeerd?