Voor mij is dit de enige manier van functioneren. 'Ni dieu, ni maître', placht de betreurde Johan Anthierens regelmatig te vermelden. Ik pas niet echt in zijn voetstappen maar ik huldig hetzelfde principe. Heel af en toe stap ik er bijvoorbeeld volledig uit. Dan doe ik niets. Of toch niet veel.

De standaardjobs blijven. 'Pacta sunt servanda', wat overeengekomen is, moet gebeuren. Dus schrijf ik voor de vaste klanten, en geef ik les, omdat het anders volledig fout loopt. Maar al het andere laat ik royaal aan mij voorbijgaan.

U hebt geen idee wat dat met een mens kan doen. De ademruimte. De frisheid van de ideeën.

Tot zover het resultaat, maar nu het doen! Onze moeder de katholieke kerk heeft ons terecht met een scherpe arbeidsethos opgezadeld. Het grootste deel van de tijd ben ik daar voorstander van. Arbeid adelt, het is prettig om vroeg op te staan en meteen aan de slag te gaan en 's avonds het gevoel te hebben dat je vooruitgang geboekt hebt.

Maar het is minstens even prettig om even niet in te gaan op die druk, en plaats te maken. En ik merk dat het slechts weinigen gegeven is. We ervaren het als fout, als lui, als onverantwoordelijk.

De eerste dag dat ik de beslissing neem om eens even niets te doen, steek ik me weg achter excuses. Ik durf zelfs kleine kwaaltjes te veinzen om het voor mezelf te rechtvaardigen.

De tweede dag gaat het allemaal al iets beter, en lijkt het al alsof ik een dag vakantie genomen heb. In eigen huis, in eigen werkhok, wat dan ook.

Pas na drie dagen ervaar ik er echt de voordelen van. Laat ik mijn besognes helemaal los en kom ik tot nieuwe productieve ideeën en uitdagingen.

Langer dan drie dagen lukt ook mij niet. Dan komt dat ellendig schuldgevoel toch weer bovendrijven… Maar ik blijf het proberen.