Yasmina (31) besefte na haar zwangerschapsverlof dat ze geen thuisblijfmama is

Toen ik zwanger was van ons tweede kindje moest ik drie maanden voor mijn uitgerekende datum stoppen met werken. Na mijn bevallingsrust had ik nog drie maanden voltijds ouderschapsverlof genomen omdat dit goed uitkwam met de opvang en de eerste schooldag van de oudste.

Na bijna 9 maanden thuiszitten, kroop ik de muren op. Ik besefte ik maar al te goed dat er aan mij geen thuisblijfmama verloren is gegaan. Wat was ik blij toen ik terug mocht gaan werken! Opnieuw onder de mensen. Praten met volwassenen. Mijn eigen ding doen. Heerlijk was het die eerste dag. Het deed me beseffen dat mijn werk echt mijn uitlaatklep is. De plaats waar ik mijn ei kwijt kan. Ik ben graag een werkende mama.

Sara (49) snakte na een vakantie vol verbouwingen naar haar computerscherm

Er zijn zo van die dagen, dat ik voor m’n pc zit en denk: "Wat zit ik hier te doen? Zou ik niet beter met mijn handen werken? De mensen instant gelukkig maken met goed gelegde water- en elektriciteitsleidingen of een mooie ingebouwde kast?” Het blijft natuurlijk bij dagdromen...

Tot afgelopen zomer. Onze bovenverdieping werd gerenoveerd en alles moest uitgebroken worden. Tijdens onze vakantie stonden we van 8 uur 's ochtends tot 19 uur 's avonds te kloppen, duwen, trekken en sleuren... containers vol, dagenlang... Nadien was ik compleet kapot.

Terwijl het stof rond mijn hoofd dwarrelde, besefte ik hoe graag ik mijn job doe! Gezellig aan de computer, samen met mijn collega's, in een nette omgeving, zonder perkamenthaar, schrammen en blauwe plekken. Neen, respect voor wie die dit dagelijks doet, maar aan mij is het niet besteed.

Zo'n momenten doen je beseffen dat je een job doet die je graag doet. Dat je werk je leven een bepaalde invulling geeft, maar ook een warm-nestgevoel creëert. Na de vakantie ben ik met veel plezier gaan werken!

Erik (43) kon niet wachten om terug te gaan werken na een operatie

Vorig jaar was ik door een operatie aan m’n knieën drie maanden out. Ik wist op voorhand dat ik het er moeilijk mee zou hebben. Ik was immers immobiel, niet ziek. Na een tweetal weken ben ik van thuis uit beginnen werken. Dat hielp, omdat het een doel gaf aan mijn dagen, maar ik miste het contact met mijn collega’s.

Ik ben toen een maand vroeger terug gaan werken. Slim? Wellicht niet, maar ik kon niet langer thuis zitten. Mijn huisgenoten zijn me er nog dankbaar voor. Mijn knieën iets minder. Laten we zeggen dat het herstelproces hierdoor mogelijk wat langer heeft geduurd. Maar opgelucht dat ik was!

Karen (38) stortte zich op haar werk tijdens een relatiebreuk

Er was een periode dat mijn werk echt mijn houvast was. Namelijk toen mijn vriend na een relatie van 11 jaar plots smoorverliefd werd op een collega. Hij zag ons allebei graag en wist niet wie te kiezen. Het ene moment was ik het, en het andere zij. Ik had het gevoel dat ik in een emotionele roetsjbaan zat. Mijn gevoel van controle was weg en ik voelde me overgeleverd aan hem.

Ik snakte er toen echt naar om naar mijn werk te kunnen. Op mijn werk hoefde ik niet na te denken over al die emoties en kon ik weer even de oude, efficiënte Karen zijn. Ik vertelde mijn collega's bewust niet wat er aan de hand was. Ik wou niet dat ze elke dag zouden vragen hoe het met me was en me met fluwelen handschoenen zouden behandelen. Dan zou ik me een slachtoffer voelen.

Door wat er toen gebeurd is, besef ik hoe belangrijk mijn job voor me is. Als ik ooit nog eens iets vreselijks doormaak, weet ik dat ik emotionele rust ga vinden op mijn werk en dat ik er nooit helemaal onderdoor zal gaan.

Thomas (28) vond troost bij z’n collega’s na het overlijden van zijn moeder

Na het plotse overlijden van mijn moeder was ik blij om terug aan het werk te gaan. Ik moest er niet aan denken om thuis te zitten treuren. Ik wou terug opgenomen worden in de buzz van een werkomgeving.

Het was moeilijk, want je gedachten dwalen onvermijdelijk af. Pas na een tijdje vond ik mijn routine terug en dan nog met ups en downs. Vooral mijn collega's waren erg belangrijk voor mij, hun luisterend oor en begrip voor mijn verdriet, hebben mij heel veel deugd gedaan.