Annelies studeerde moderne geschiedenis in Leuven en trok na het behalen van haar diploma een jaar naar Denemarken voor een bijkomende masteropleiding. Toen het na enkele jaren opnieuw begon te kriebelen, besloot ze de wijde wereld in te trekken. Ze zocht een vriendin op in Honduras, om samen door Latijns-Amerika te trekken.

Annelies: "Toen ik aankwam in Honduras, stelde mijn vriendin me voor aan haar gastfamilie. En voor ik er erg in had, sloeg de vonk over. Ik werd verliefd op Toni, een neef van de familie. Na de geplande rondreis met mijn vriendin in buurland Guatemala, keerde ik terug naar België, overtuigd dat Toni gewoon een vakantielief was. Maar toen ik een jaar later weer naar Honduras reisde, was het opnieuw prijs.

Verloren dochter

Na die tweede reis naar Honduras, werd de drang om weer in het buitenland te gaan wonen, alleen maar groter. Bovendien drong Toni erop aan naar hem toe te komen. Omdat ik niets te verliezen had, besloot ik de liefde te volgen en te verhuizen naar Toni’s thuisstad San Pedro Sula.

Ik werd er door mijn schoonfamilie onthaald als een verloren dochter. Ze woonden allemaal samen -9 mensen!- in één ‘barak’ in Barrio La Padrera, één van de armste en gevaarlijkste sloppenwijken van San Pedro Sula. Ik trok bij hen in, maar gelukkig kregen Toni en ik een aparte kamer <lacht>.

Terwijl Toni overdag zijn boomend bedrijfje in stenen beeldhouwwerken runde, leerden zijn elfjarige tweelingzusjes me tijdens die eerste weken in sneltempo Spaans. Maar omdat thuis zitten niets was voor een vrijgevochten meid als ik, zocht ik na een tijdje ook werk in de stad. In de Academia Europea, een luxe talenschool voor rijke Hondurezen, vond ik een job als docent Engels. Daar maakte ik kennis met het andere -rijke- uiterste van de Hondurese maatschappij. Ik ontwikkelde een intense band met mijn collega’s en leerlingen en werd op de duur zelfs uitgenodigd op hun familiefeesten.

Zo maakte ik een quincañera mee. Dat is een speciaal feest voor iemand die vijftien jaar wordt. In Honduras betekent 15 worden hetzelfde als 18 worden in België. Vanaf dan ben je volwassen. De meisjes dragen tijdens hun quincañera een feestjurk die veel weg heeft van een trouwjurk. De hele familie -tot in het zevende knoopsgat- wordt uitgenodigd om te eten, te drinken en te dansen. Het feestvarken wordt bovendien bedolven onder de cadeautjes. Het spreekt voor zich dat enkel de rijke Hondurezen zulke bombastische quincañera’s houden.

Beloofde land

Ik heb er echt de tijd van mijn leven gehad. Natuurlijk waren er ook mindere kanten, zoals de criminaliteit en het onveiligheidgevoel. Zo kon ik er 's avonds niet op straat rondlopen zoals ik dat in België doe. Daarnaast ergerde ik me aan het idee dat Amerika hun beloofde land is. In Honduras vinden ze alles aan Amerika geweldig, terwijl Europeanen toch kritischer staan tegenover de VS. Hierover heb ik dan ook meer dan één discussie gevoerd." <lacht>

E-mail: anneliesmentink@yahoo.com