Bart (32): “De job van conditietrainer houdt meer in dan de naam doet vermoeden. Ik zorg voor de opwarming, de stretching en de krachttraining. En ik ben verantwoordelijk voor de planning, de reizen en vluchten van de spelers. Daarnaast organiseer ik -samen met de hoofdtrainer- de trainingen. We trainen vier tot zeven keer per week, en een training duurt ongeveer anderhalf uur. We kiezen tijdens onze trainingen bewust voor een geleidelijke conditieopbouw die focust op de lange termijn. Zo voorkom je dips en heb je minder blessures. De afgelopen jaren behaalden we goede resultaten met onze ploeg. We werden zelfs kampioen in tweede klasse.

Wat het moeilijkst is in mijn job? Het feit dat onze ploeg spelers van heel wat nationaliteiten telt. De voertaal is Engels, maar voor sommigen is dat niet evident. Gelukkig geraak je in het voetbal al ver met een beperkte woordenschat. Je moet gewoon consequent zijn in de terminologie die je gebruikt. Maar het blijft moeilijk als het om nuances en emoties gaat. Dus maken we vaak gebruik van een tolk. Soms lopen er wel twee tolken op het veld. En ik volg zelf ook al lange tijd Russische les. Tegenwoordig twee keer per week met een privélerares.

Gesloten stad

Ik woon op het domein van de voetbalclub in Samara. Dat is een volledig afgesloten domein met voetbalvelden, bureaus, en kamers. Ook de spelers en de trainer hebben hier een kamer. Samara zelf is een echte industriestad, vooral bekend omwille van de ruimtevaartindustrie. Daarnaast wordt de stad ook geassocieerd met autobouwer Lada, die zijn fabriek in het nabijgelegen Toljatti heeft.

Toen ik hier net was, schrok ik van het uitzicht van de stad. Ze oogt erg grijs en communistisch. Helemaal niet zoals de steden bij ons. Maar gaandeweg ontdekte ik ook mooie plekjes. Langs de Volga bijvoorbeeld, heb je een leuk strand en een mooie promenade met heel wat restaurantjes. En verder is Samara momenteel in volle ontwikkeling. In 2018 wordt het WK hier georganiseerd, en daar smijten ze geld tegenaan. Er is een nieuwe luchthaven gebouwd, een nieuw voetbalstadion, nieuwe wegen…

Cultuurverschillen

Als ik vroeger dacht aan een Rus, dan zag ik een eerder norse en onbeleefde man voor me, met een vol bord en een nog voller glas voor hem. Dat beeld heb ik toch moeten bijstellen. <lacht> Russen zijn gesloten en nors op het eerste gezicht, tot je ze beter leert kennen. Dan blijken het heel aardige en lieve mensen.

In een aantal dingen zijn ze wel heel anders. Hun houding tegenover vrouwen bijvoorbeeld. Mannen schudden andere mannen de hand, maar doen dit niet bij vrouwen. Ze geven ook geen kus om te groeten. In het beste geval knikken ze. En Russen zijn erg volgzaam: ze doen wat je hen vraagt. Zonder te protesteren of dit in vraag te stellen. Niet enkel in werkverband. Dit geldt ook voor ouders en hun kinderen.

Eten en drinken

Russen eten en drinken graag. Zij het op een andere manier dan wij. Warme groenten kennen ze niet. Enkel koude. En dan nog. Ze eten wel veel soep. De bekendste is ongetwijfeld borscht, een dikke soep van rode bieten met rundsvlees. Best wel lekker. Tijdens feesten zijn de Sisha (waterpijp) en alcohol alomtegenwoordig. Elke gast krijgt een borrelglas naast z’n bord. Het is de gewoonte dat iedereen om de beurt rechtstaat en een paar woorden zegt. Telkens als iemand aan de beurt is geweest, drinken ze hun glas leeg. Je kan je wel voorstellen dat dit tot vrolijke taferelen leidt.

Verder nemen ze het niet zo nauw met timing. Op restaurant is het heel gewoon dat je je eten een half uur na je tafelgenoot krijgt. Ook durven ze wel eens creatief te zijn met de volgorde van de gangen. En de taal is al eens een struikelblok. Toen we net in Rusland waren gingen we met drie man eten. In ons beste Russisch bestelden we een paar sushi’s als voorgerecht. Die paar sushi’s bleken er uiteindelijk 68 te zijn! En dan moest onze steak met frietjes nog komen.

Later

Of ik hier iets mis? Ja hoor. Ik mis mijn ouders, broer en vrienden. Ook al zijn ze al vaak op bezoek geweest. Tijdens de winterstop keer ik terug naar België. Dan rust ik uit, bezoek ik vrienden en familie, volg ik cursussen, geef ik lezingen en ga ik zelf op reis. Kortom: laad ik mijn batterijen op.

Ik heb een contract tot juni 2017. Daarna zien we wel. Het is alleszins een van mijn ambities om een WK mee te maken. Binnen twee jaar is het in Rusland, dus wie weet…”

E-mail Bart: bartcaubergh1000@msn.com