Columns

Guido: schriftelijk geweten

Ik typ dit stukje in bed. Op een maandagochtend. Om zeven uur. Omdat het kan. Naast mij ligt een vrouw die ook niet echt uit bed wil komen en min of meer hetzelfde soort activiteiten uitoefent. Ze probeert zichzelf moed in te spreken. 'Kom op, begin eraan, de klanten wachten…'

Het grote voordeel dat wij als freelancers hebben is de onmetelijke vrijheid om je werk in te richten naar 'godsvrucht en vermogen'. Dat is meteen ook het grote nadeel.

Bijna ongemerkt sluipt er een systeem in waarbij je je toch weer laat leiden door deadlines. Het is dringend dat deze tekst nog voor de middag wordt afgewerkt. Dat doe ik dus. En dan zal ik waarschijnlijk heel blij zijn en een beetje zelfvoldaan.

Ik zal extra koffie drinken en beslissen dat ik mijn intellectuele kant ook een kans moet geven. Een katern van de weekendkrant met ontzettend veel interessante artikelen kan niet ongelezen blijven. Dan zal het middag zijn. Vervolgens kan het twee kanten uitgaan. Ik zet een nieuw project op, of ik beslis dat het ook noodzakelijk is dat ik nog eens iets vernieuwends kook voor vanavond. Dat laatste doe ik liever. U ziet vanzelf wat er zal gebeuren.

Er zou zoiets moeten bestaan als een baas voor kleine zelfstandigen. Niet meteen een hiërarchische baas, maar eerder een soort virtueel geweten. Of een performance coach. Uiteraard staat dat haaks op de beslissing om zelfstandig te worden. Ik kon geen baas verdragen, en al helemaal niet iemand die zich bezig zou houden met hoe en wanneer ik mijn werk moest doen.

Maar toch, en alle gekheid op een stokje. Ik merk dat ik beter functioneer sinds ik alles wat ik doe registreer. Ik doe dat in een schriftje. Erg ambachtelijk. Waar ik geweest ben, wie ik gezien heb en wat ik voor die mensen moet doen, maar ook wat ik voor hen zou kunnen doen.

Daarnaast noteer ik de 'deliverables'. Ik houd bij hoeveel ik per dag factureer, niet om mijn weelde te zien toenemen maar om er zeker van te zijn dat ik elke dag van de week productief ben, op een manier die mijn boekhouder als dusdanig kan appreciëren.

Het aantal blinde, lege vlekken neemt stelselmatig af. Ik heb mijn eigen monstertje gecreëerd, een schriftelijk geweten!

Ik deed dat volgens de principes van the bullet journal (www.bulletjournal.com). En ik kan het iedereen aanraden. Het neemt wat tijd in beslag, maar eens je ermee aan de slag gaat werkt het wonderlijk. Zeker voor zij die zichzelf regelmatig voorbijwandelen in deze digitale hectiek.

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: bijzaken

"Bij mij hebben bijzaken de neiging om tot veelkoppige monsters uit te groeien. Het lukt me bijvoorbeeld niet om te schrijven als de keuken er niet tiptop uitziet."

Guido: jaloers

"Ik schrijf dit stukje, ongeschoren, in bed, op een vrijdagochtend om negen uur. Mijn meetings gebeuren op een terrasje of op café. En toch ben ik soms jaloers."

Guido: afwas

"Toen ik vroeger als jobstudent werkte, werd er bij ons thuis een nieuwe munteenheid ingevoerd. ‘Amai, dat is duur, daar moet ik zeker vier uur voor afwassen!’"

Guido: zomer

"Heb jij dat ook? Last van jaloezie als je bouwvakkers in de zomer in ontbloot bovenlijf ziet werken? Ik weet nochtans dat het onredelijk is."

Guido: wandelhype

"Na de middagwandeling met mijn baas, wilde ik verdwijnen naar een onbewoond eiland om me te bezinnen over de puinhoop die ik van mijn leven had gemaakt."

Guido: chillen

"Slungelig komt hij aangesjokt. ‘Ik ga even buiten studeren.’ Vogels vallen uit de boom van de warmte, maar deze puber gaat chemie studeren terwijl hij aan zijn teint werkt."