Vier jaar geleden zette redacteur Eva een krijsend zoontje op de wereld. Ze getuigde in het MagEzine toen ze hoogzwanger was en terug aan het werk ging. We vroegen haar hoe het nu met haar gaat en hoe het is om een werkende mama te zijn.
Verscheurd in twee
Eva vertelt: “Ik heb voortdurend het gevoel dat er langs twee kanten aan me getrokken wordt. Zowel mijn baas als mijn kind willen mijn aandacht en ik kan ze niet allebei tevreden stellen. Enerzijds zijn er die mails die smeken om gelezen te worden en anderzijds is er mijn zoontje dat naar de schoolpoort tuurt om te zien of zijn mama tussen de andere moeders staat.
We hebben veel vakantiedagen en mogen geregeld thuiswerken, maar toch kan ik het haast niet bolwerken. Hoewel ik het liefst voltijds zou werken, werk ik nu vier vijfde zodat mijn zoontje op woensdagnamiddag niet naar de opvang moet en ik hem op vrijdag kan afhalen aan de schoolpoort. ’s Avonds probeer ik hem niet te lang in de opvang te laten, met als gevolg dat ik aan onvoldoende werkuren per dag kom. Ik zuiver dit tekort aan met vakantiedagen en offer op die manier heel wat vakantie op.
Mijn job is dezelfde als vroeger, maar toch ervaar ik nu meer stress. Het wordt me sneller te veel en als ik ’s nachts wakker word, pieker ik over wat ik nog allemaal moet doen. Ik kijk ook negatiever aan tegen bepaalde taken dan ik normaal gezien zou doen.”
Blind Getrouwd
“Ook mijn weekavonden zien er compleet anders uit nu ik moeder ben. Als mijn zoon in zijn bed ligt te dromen, ben ik intens gelukkig en plof ik in de zetel. Ik drink een glas wijn en kijk naar tv-programma’s als Blind Getrouwd. De ultieme vorm van escapisme. Vroeger las ik veel, maar tot mijn ontzetting lukt het me nu niet meer om romans te lezen. Mijn hoofd zit gewoon te vol.
In het begin waren mijn man en ik moedig: we regelden een babysit en gingen naar de film. Maar de babysit bleek een jong meisje te zijn dat niet wist wat ze met een huilend kind aan moest en die film bleek uiteindelijk ook niet zo spectaculair. Nu laten het we maar zo. Het is zo veel gedoe om een babysit te regelen. Uiteindelijk is het alle moeite niet waard.”
Niks meer te vertellen
“Wat ik het moeilijkste vind is dat ik geen tijd en energie meer heb om mijn vroegere hobby’s uit te oefenen. Die gaven me voldoening en zorgden ervoor dat ik trots kon zijn op mezelf.
Af en toe spreek ik af met een vriendin die geen kinderen heeft. Dat is confronterend: zij vertelt waar ze allemaal mee bezig is en ik heb niks speciaals te melden. Nu gaat het zo ver dat ik op voorhand bedenk wat ik zou kunnen vertellen. Dat is een goede oefening: vaak heb ik ook wel kleine, leuke dingen gedaan, maar die raken ondergesneeuwd in mijn hoofd.”
Terug een doel gevonden
Desondanks alles heeft het verhaal van Eva een happy-end. “Sinds enkele weken heb ik het gevoel dat ik mezelf heb teruggevonden. Het gebeurde per toeval. Ik las een artikel over hoeveel je eigenlijk moet bewegen en besefte plots: ‘Eigenlijk ben ik helemaal niet meer sportief.’ Het was zo’n schok dat ik besloot om tijdens mijn middagpauze te gaan joggen in het park. Dat was iets dat ik al een jaar niet meer kon opbrengen.
Ik heb toen zo hard gelopen als ik kon en voelde me helemaal zen toen ik halfdood terug op mijn werk kwam. Tijdens het lopen bedacht ik dat ik samen met mijn man zou kunnen meedoen aan een halve marathon. Hij werkt sinds kort bij mij in de buurt, dus kunnen we over de middag samen gaan trainen. Ik heb het hem die avond nog gevraagd en hij ging akkoord. In oktober lopen we de halve marathon in Brugge.
Doordat ik weer een doel heb, is alles anders geworden. Ik heb het gevoel dat ik mijn leven terug heb. Ik kan niet wachten om nog eens met mijn vriendin af te spreken en haar het goede nieuws te vertellen. (lacht)”