Carl: "Mijn ouderlijk huis in Zweden is helemaal omgeven door bossen. Er is slechts één boerderij in de buurt, van mijn nicht. Mijn vader is nog redelijk zelfstandig, maar toch niet helemaal. Mijn zus die ook in Zweden woont gaat vaak langs om hem te verzorgen. 

Relaxte sfeer

Om haar wat te ontlasten, besloot ik om een paar maanden bij mijn vader in te trekken en van daar te werken. We moeten door corona thuiswerken. Of ik nu in België achter mijn computer zit of aan de andere kant van de wereld, maakt niet uit. Zolang ik in dezelfde tijdzone zit, tenminste (lacht).

Ik was blij om even aan de claustrofobische sfeer in België te ontsnappen. De Zweden reageren relaxter op corona. Bijna niemand draagt een masker, maar iedereen is wel oprecht voorzichtig en beschermt de oudere mensen. Zonder dat ze hiertoe verplicht zijn, trouwens. De overheid legt weinig regels op. Ze doet vooral aanbevelingen. 

Cantherellen

Ik heb volop genoten van de tijd met mijn vader. Mijn grootste hobby was koken voor hem. In Zweden is het de gewoonte om twee keer per dag warm te eten, dus daar kroop wel wat tijd in. Maar het was leuk want hij waardeert goed eten en het maakte hem echt gelukkig. 

Na mijn werk, deed ik lange wandelingen in de bossen of plukte ik paddestoelen in het wild. Ik ken er net genoeg van om er geen te plukken waar je van sterft. (lacht) Als ik cantherellen vond, gebruikte ik die om het lievelingsgerecht van mijn vader te maken.

Bezoek van de 100-club

In de drie maanden dat ik er was, heb ik bijna geen andere mensen gezien. Ik wou niet afspreken met vrienden om mijn vader te beschermen tegen corona. 

We kregen wel bezoek van enkele leden van de 100-club. Dat was heel gezellig. We aten Smørrebrød en dronken koffie. De 100-club bestaat uit mensen die meer dan 100 landen bezocht hebben in hun leven. Mijn vader komt aan 105 landen. Hij reisde veel in zijn jeugd en ook later voor zijn werk. Er was ook een man bij die alle 195 landen van de wereld bezocht heeft!"

Indrukwekkende rendierkop

Carls verhuis naar Zweden ging niet onopgemerkt voorbij. Collega Barbara: "Ik keek vreemd op tijdens ons dagelijks teamoverleg. Het sobere witte appartement van Carl was vervangen door een muur met gele strepen, een ouderwetse staande klok en een indrukwekkende rendierkop boven zijn hoofd. Ik begon spontaan te glimlachen." 

Marijn beaamt: "Het was leuk om Carl elke dag in z'n Zweedse omgeving te zien. Alleen al aan het interieur merkte je dat hij in een Scandinavisch land was, en dat vond ik fijn. Ik denk dat het een aangename afwisseling voor ons was omdat we dag in dag uit van thuis zaten te werken."

Mooi afscheid

Marijn: "Een kleine opmerking over een detail van het interieur was voor Carl vaak genoeg om jeugdherinneringen op te halen. Op een keer zat hij bijvoorbeeld in een kamer die volgestouwd was met miniatuurhuisjes met miniatuur-interieurs. Hij vertelde ons hoe zijn moeder al die huisjes zelf gemaakt had.

Toen Carls laatste dag was aangebroken, voelden we ons gek genoeg ook wat triestig. Ik vroeg hem of hij ons nog eens een laatste blik op Zweden wou tonen, en toen richtte hij zijn webcam op het landschap dat je kon zien uit het raam. Dat was een mooi afscheid. (lacht)"