Het coronabeestje heeft van mij een konijnachtige nestblijver gemaakt terwijl mijn DNA zegt dat ik een haasachtige nestvlieder ben.

Mensen zijn bij uitstek nestblijvers, een mensenbaby is tot vrijwel niets in staat. Die periode ligt al een tijdje achter mijn rug. Mensen maken een evolutie door en daar was ik zo blij mee.

Weg van die afhankelijkheid, leve de vrijheid!

Waar zitten we nu?

Back to the craddle ook al zit je als mens nog niet in een zorgcentrum.

Mijn werksituatie alleen al verplicht me al maanden om mij in een hol terug te trekken, hopend dat imaginaire ouders me komen verzorgen en voederen.

Dit is niet rustgevend maar enerverend. Ik zoek liever zelf mijn wormen en mijn slaapplaats!

Vanwaar de frustratie?

Mijn laatste buitenlandse zakenreis dateert van 12 maart naar Zwitserland.

Ik voel nog altijd de gezonde voldaanheid toen ik in de business lounge wachtte bij mijn terugkeer uit Zurich.

Ik had twee dagen met de trein gereisd door een mooi land, een moeilijke meeting gehad maar met een happy end, lekkere kaasfondue gegeten met een collega en vooral veel boeiende mensen ontmoet.

De afgelopen 25 jaar was ik gemiddeld 50% van de tijd met mijn internationaal paspoort op stap. Nu ben ik al 250 dagen 100% van de tijd met mijn laptop van 0,038 vierkante meter in gesprek.

Het schenkt je een andere kijk op de wereld.

Van een wereld met een panoramisch beeld van 360 graden, word je in een keurslijf opgesloten dat alleen maar een tunnelvisie toelaat.

Kijk alleen al in de richting van wat de almachtige big brother je dicteert. OOOWWEEE als je anders durft te denken.

Het gaat van 250 euro tot een gevangenisstraf of als eeuwige egoïst gebrandmerkt te worden, kies maar uit het repertorium.

Ik mis de warme contacten met mijn big en small brothers in het Midden-Oosten. 

De wiebelende hoofden van mijn Indiaanse collega's of de ongelimiteerde Turkse gastvrijheid van potentiële klanten die niet met je willen samenwerken omdat je 1% te duur bent

Ik mis zelfs die arrogante Amsterdammers waarmee ik een gezonde woordenveldslag kan aangaan.

Ja, zelfs de indirecte Japanse ideologische debatten mis ik op de werkvloer.

Beter dan de directe indoctrinatie van virus-spotters die ieder keer een andere verrekijker voor een vergrootglas wisselen als ze de bal volledig misslaan.  

Voortschrijdend inzicht is niet het woord maar het excuus van het jaar voor mij.

Als je het niet weet, zwijg je beter. Alleen zo kan je je geloofwaardigheid behouden op lange termijn met moeilijke momenten.

Wat ik ook gemist heb dit afgelopen jaar?

Intelligentie + competentie + empathie + bescheidenheid + goede communicatie.

Voor mij zijn dit de vijf basispijlers van natuurlijk leiderschap.

In plaats van als een slavendrijver met de roede de mensen in de gewenste richting te slaan, probeer ik als leider een magneet te zijn die de mensen op het juiste pad loodst.

Zelfvertrouwen en charisma, dat is wat we als maatschappij willen van onze leiders.

Dat is iets anders dan mensen proberen te isoleren om er zo beter vat op te krijgen.

Wat ik niet gemist heb, zijn de 100 videoconferenties die ik had.

Maar toch was er tijdens een van de vele videoconferenties af en toe een kip met een gouden ei bij.

Bijvoorbeeld een uitspraak van een Ghanese zakenpartner toen we het over corona hadden in het zwarte continent.

Hij vertelde me deze Afrikaanse volkswijsheid:

Als je wil rap gaan, ga dan alleen.

Als je wil ver gaan, ga dan samen.

Zo juist, vind ik. Het is een wijsheid die ik nooit wil vergeten.

Ik denk dat het tijd is om ons ministerie van ontwikkelingssamenwerking te herzien.

Nodig de Afrikanen uit naar België om die viruskolonisator te bekeren.

Zo, nu heb ik mijn ei kunnen leggen.