De oudste. Voor één keer zal ik niet -zoals elke vader- mordicus en met veel overgave blijven poneren dat het een wonderkind is, de mooiste, slimste en gevatste van de hele wereld, in zoverre het oudste dochters betreft. Ook al is dat uiteraard het geval.

Maar ik ben wel ontzettend trots op haar. Ze heeft namelijk ontslag genomen bij het bedrijf waar ze werkt. Wars van de voorzichtigheid en het verstand. U kent dat wel 'Het zijn moeilijke tijden, 't is overal iets, je kunt maar beter blij zijn met het werk dat je hebt'. Niets van dat soort overwegingen bij die van mij.

'Papa, ik ben niet meer het meisje dat ik was, toen ik begon te werken! Ik word voorzichtig, terughoudend en minder spontaan. En bovendien heb ik niet het gevoel dat ik erg veel plezier heb op mijn werk. En dat is het mij niet waard, ik heb dus maar ontslag genomen.'

Ik verslikte mij heel hard in mijn koffie, toen ze me dat vertelde. Beetje onthutsing, beetje angst voor haar toekomst, en ook een stuk verrassing. Anderzijds had ik er niet verbaasd moeten om zijn. Ze is altijd zo geweest. Ze stelt in vraag, alles en iedereen, maar zichzelf nog het meest. En totnogtoe kwam dat er altijd ontwapenend eerlijk en spontaan uit. Als dat wegvalt en je voelt dat je die kwaliteit verliest moet je afwegingen maken.

Ik vind het heerlijk dat ze op haar leeftijd, ergens in de twintig, al de essentie van het professionele leven doorgrond heeft. Ik had daar een pak meer tijd voor nodig. Iets wat je verandert als mens, is niet noodzakelijk een slechte zaak. Je kunt dat rijpheid noemen, of relativeringsvermogen. Of je kunt jezelf terug in slaap sussen door te stellen dat het wel meevalt en dat het ook aan de leeftijd kan liggen. Mijn dochter tekent daar niet voor. Ze ervaart het, maakt de afweging en vond het deze keer toch maar iets waar ze niet meteen erg blij om moest worden. Ze wil zichzelf blijven en haar onbevangen kijk is haar erg dierbaar. Een naïef, licht artistiek kantje waardoor ik erg trots ben op haar. Ook een beetje bezorgd uiteraard, omdat ze daarnaast niet altijd even genuanceerd formuleert wat ze over iemand denkt. Maar ook dat geeft iets fris en grappigs aan haar interventies.

Daarnaast ook: plezier beleven aan je werk. Het is de motor van alles. Van gezondheid, groei, samenwerking, noem maar op. Zonder plezier krijg je robots met gezondheids- en functioneringsproblemen in je bedrijf, en daar heeft niemand wat aan.

De twee dingen samen, deden voor haar de naald in het negatieve doorslaan en dus twijfelde ze niet langer. Zonder dat ze een financieel vangnet heeft, of andere zekerheden, behalve een vent die haar doodgraag ziet. Gewoon het gevoel dat primeert. En nu zoekt ze werk, hopelijk wordt ze snel terug blij. ;-)