Lies (30): Onze zoons hadden meer ruimte nodig dan het appartement-met-park-om-de-hoek in Brussel hen kon bieden. Daarnaast wilde mijn man graag meer Nederlands praten op straat en groeide het verlangen om rustiger te gaan wonen.

Vrienden van ons zijn drie jaar geleden naar Maastricht verhuisd. Telkens wanneer we hen bezochten werden we een beetje meer verliefd op de stad. Het lag dan ook voor de hand dat we daar een huis en een job zouden zoeken.

Afgelopen zomer zijn we verhuisd naar Gronsveld, een dorp net onder Maastricht. We wonen in een rijtjeswoning tussen de velden en de heuvels. Een heel groot contrast met Brussel. We genieten er enorm van, zeker onze jongens! En ook het wielrennershart van mijn man is helemaal in z'n sas.

Dagdagelijks

Momenteel ben ik zwanger en is het zoeken naar een job wat op de lange baan geschoven. Het leven heeft zijn seizoenen, denk ik dan maar. En dit is mijn 'thuisblijf-seizoen'. Ondanks het feit dat het best wel voldoening geeft, kijk ik ook uit naar een job waarin ik mezelf verder kan ontplooien. Weten dat dat straks weer kan, geeft rust.

Mijn dagen staan voornamelijk in het teken van de kinderen en het huishouden. Een typische dag ziet er als volgt uit: ik breng de oudste (vier jaar) naar school met de fiets. De jongste (twee jaar) neem ik achterop. Terug thuis draai ik een was en ruim ik het ontbijt op. Ik speel wat met de jongste, we lunchen samen en hij doet zijn dutje.

Rond drie uur gaan we de oudste ophalen. Als het mooi weer is, stoppen we nog even bij de speeltuin. Rond halfzes is m'n man thuis. Na het eten spenderen we nog wat quality time met de jongens. Om zeven uur gaan ze naar bed en kunnen wij van de rest van de avond genieten.

Openheid

Ik vind het heerlijk om in dit stukje Nederland te wonen. Nederlandse vrienden en familie zeggen vaak dat we 'niet echt' in Nederland wonen. Grappig hoe iedereen daar zijn mening over heeft. Maar ik snap het ook wel. De mentaliteit is hier, vlakbij de Belgische grens, een stuk bourgondischer en gemoedelijker dan in Midden-Nederland. De mensen zijn ook iets minder rechtuit, al blijven het natuurlijk Nederlanders. <lacht>

Ik heb die openheid, in de zin van: minder rond de pot draaien, altijd gewaardeerd. Je weet waar je staat. Natuurlijk slaan ze daar ook wel eens in door, en dan komt het hard aan. Bottomline: we kunnen allebei nog iets van elkaar leren.

Wat nog? Het lijkt alsof ondernemen hen makkelijker afgaat. Heb je een plan? Doen! Probeer het! Faal je, dan faal je, maar je hebt tenminste wat bijgeleerd. Daar hou ik wel van.

Wennen

Wat wennen was, zijn de prijzen. En dan denk ik vooral aan de zorgverzekering, de autoverzekering, het kindergeld en de prijzen van de opvang. Voor onze zorgverzekering betalen we nu per maand het dubbele van wat we in België per jaar betaalden. Dat was even slikken.

Of ik iets mis? Toch wel. De Belgische keuken: onze lekkere frietjes, mayonaise en stoofvlees… Oh en koffiekoeken! Die kennen ze hier niet. Of toch niet in onze context. Voor ons is het een ontbijt. Hier wordt het echt 'bij de koffie' gegeten en is het geen maaltijd op zich. Ze zijn ook bijlange zo lekker niet.  

Maar we laten zulke zaken niet aan ons hart komen. Integendeel. Mijn man en ik proberen het beste van beide werelden te combineren. Dat lukt doorgaans aardig.

Wortelen

Onze toekomstplannen? Eerst en vooral bevallen van onze derde! Dan wennen aan de nieuwe gezinsdynamiek. En als iedereen wat groter is en een plekje heeft, op zoek gaan naar een toffe en uitdagende baan.

We zijn naar deze plek verhuisd met het idee om hier ook echt te 'wortelen'. Dat is niet iets dat in een-twee-drie gebeurt. Je werkt eraan en het groeit. Dat blijven we dus ook doen: de cultuur nog beter leren kennen, het contact met de buren verder opbouwen, het dialect oppikken...

En daarnaast willen we heel graag weer meer reizen. We hebben samen al wel wat landen gezien. Dat willen we ook terug oppikken.

Maar dit gezegd zijnde: eerst bevallen dus!' <lacht>

Elke Duprez