Vanaf midden maart ben ik heel netjes binnen gebleven, ik heb gedaan wat er van mij verwacht wordt.

Van dan tot nu toe heb ik alles bij elkaar misschien tien mensen gezien, mijn lief, mijn kinderen, mijn broers en mijn moeder, en hooguit twee, drie vrienden. Telkens apart, nooit meer dan twee, hooguit drie mensen, en dan ook nog eens buiten.

Ik reken daar ook het 'interlockdownium' bij, die korte periode dat we hoopten dat het allemaal achter de rug was. Tien mensen, op tien maanden.  

Handen gewassen, drukke plaatsen gemeden, mondmasker op, nog meer handen ontsmet. Een keer per week naar de winkel om eten te kopen, en verder online leven en werken. 

Ik wil daar geen beloning voor. Verre van. Ik vind het ook niet buitenmaats moeilijk.

Maar nu heb ik het verregaand gehad met elke eikel die zich een waarheid bijeenklutst op basis van hele en halve waarheden op verschillende dubieuze nieuwssites en socialemediaplatformen.

Je kunt het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een clubje dat de meest stupide beweringen ondersteunt. Van Flat Earth tot anti-vax. Zoeken naar wilde theorietjes, samenzweringen en vooral naar het groot eigen gelijk. Ik word daar heel erg moe van. Omdat het ook nog eens als reden gebruikt wordt om de laars te vegen aan alle regelgeving. 

En met name over de hele pandemie (ja, we zijn er nog niet over uitgeschreven) vind ik dat onrustwekkend.

Er steekt een tendens op waarbij mensen vergoelijkend optreden tegenover elkaar. 'Te lang alleen zijn, dat is niet goed, dat tast uw mentale balans aan!'

Weet je wat er nog veel meer uw mentale balans aantast? Sterven, of iemand uit uw omgeving zien sterven. Heelder dagen op sociale media zitten lezen wat anderen denken en hoe ze voorstellen om coronamaatregelen te omzeilen. Hoe kortzichtig kun je zijn? 

Ik snap lockdownfeestjes niet. Ik snap ingewikkelde constructies niet om toch maar even te ontsnappen aan de controle of het gewoon thuis zitten.

Ik weet wat verveling met een mens behoort te doen. Verveling moet creativiteit aanwakkeren. Aanzetten om toch maar iets te doen, en een onverhoopte of onvermoede passie vinden of aanwakkeren.

Als verveling opgelost wordt door alleen maar te bingewatchen, of eindeloos je sociale media door te ploegen, heb je een immens probleem. Dan krijg je dit soort gedrag.

Vooral ook omdat 'throwback-pictures' van feestjes uit het verleden en het gezellig samenzijn met vrienden, de goesting om samen te vieren en te lachen niet doen afnemen. 

Geloof me, ik zou ook liever gewoon terug op café, restaurant en feestjes zitten. Maar het is geen oplossing. Of liever, er is nog geen oplossing voor. En het idee dat ik nog een keertje een derde en misschien een vierde lockdown moet uitzitten maakt mij niet meteen vrolijk. 

Vooral niet als dat het gevolg is van onverantwoord gedrag en van kortzichtig denken ('Dees kunnen ze ons dan toch niet meer afpakken…') van mensen die denken dat ze boven de wet staan. 
Het ironische is, dat ik dat op mijn lijf heb laten zetten, lang geleden al. 'Ni Dieu, Ni maitre'.

Ik geloof oprecht dat je moet proberen om je eigen leven in handen te nemen, en daar zo min mogelijk extern gezag moet bij aanvaarden. Basisvoorwaarde is natuurlijk wel dat je verstandig omspringt met die vrijheid. Voor die mensen moeten geen wetten worden uitgevonden, voor de anderen kennelijk wel. Het is ironisch dat uitgerekend ik voor meer regelgeving pleit!

Dus voor één keer: luister naar wat er van u gevraagd wordt. Het is geen spelletje. En als dat niet lukt, laat dan in hemelsnaam de regels maar verstrengen en de straffen n-voudig oplopen. 

Ik wil dat 2021 minstens een mooie zomer in zich draagt. We hebben er nu de terrasjesinfrastructuur voor. Blijf weg van de sociale media, lees een boek, ga wandelen of knutsel koterij ineen!