"Veel moeite om me te integreren heb ik niet gehad. Via de vriendenkring van mijn man heb ik snel mensen leren kennen, dat hielp uiteraard. Intussen voel ik me hier helemaal thuis –dat mag ook wel na 36 jaar! <lacht> Al ben ik diep in mijn hart nog steeds Vlaming hoor. Ik ben lid van de Belgische Unie, die geregeld bijeenkomsten organiseert voor 'Belgische Zwitsers'. We nemen ons elke keer voor om Vlaams te spreken, maar na een tijdje merken we telkens weer dat we in het 'Schwyzdütsch' aan het praten zijn, de Zwitserse variant van het Duits.

Ook werk vinden was niet meteen een probleem. Vooral mijn talenknobbel bleek een troef. Mijn eerste job vond ik bij een textielbedrijf, waar ik instond voor de Franstalige correspondentie. Nadien zijn mijn kinderen geboren en ben ik thuis gebleven tot ze 16 jaar waren. Werkende moeders waren (en zijn nog steeds) eerder zeldzaam. Kinderkribbes en onthaalmoeders zijn niet vanzelfsprekend. Intussen werk ik al een aantal jaar bij een verzekeringsmaatschappij in Zurich.

Bospaadjes vegen

Wat me opviel toen ik hier pas woonde, was het feit dat Zwitsers niet van onverwacht bezoek houden. Wil je bij iemand langsgaan, dan moet je eerst bellen om een afspraak te maken, of je moet wachten tot je een uitnodiging krijgt. En als je dan iemand bezoekt, wordt eerst het hele huis getoond. Heel vreemd vond ik dat. Het ergste van al was dat de Zwitsers ook van ons verwachtten dat we hen het hele huis toonden…

Alles verloopt hier erg punctueel. Zwitsers houden nogal van regeltjes. Vrijwel iedereen houdt zich strikt aan de verkeersregels. Verder hebben ze veel respect voor hun werkgever, zijn ze patriottisch ingesteld en erg trots op hun neutraliteit. Ze vormen een hechte gemeenschap en zijn heel erg vriendelijk. Daar schrok ik in het begin wel van: iedereen zegt tegen iedereen goeiedag. En voor de rest is alles hier onberispelijk proper. Zelfs in het kleinste dorp komt de straatveegmachine wekelijks langs. Volgens mij vegen ze hier zelfs de bospaadjes! Soms mis ik het chaotische van België. Hier verloopt alles volgens een plan…

Oude dag

Toch zie ik ons niet permanent terugkeren naar België. Ik woon hier intussen al meer dan 35 jaar, mijn kinderen zijn hier opgegroeid en sinds kort hebben we ook enkele kleinkinderen. Nee, dan denk ik dat we eerder gaan verhuizen naar Ticino, het Italiaanssprekende kanton van Zwitserland, om daar rustig onze oude dag te slijten. Maar we blijven wel af en toe terugkomen naar België hoor. Niet in het minst voor de frieten, mosselen, speculaas en dies meer!" <lacht>

E-mail Ingrid: ingrid.pelagatti@gmx.ch