Vorige maand schreef ik hier iets over de houding van mijn zoon, die zich van niets en niemand iets aantrekt en een eigen weg kiest. Misschien niet het meest conventionele carrièrepad, maar hij kiest ervoor, aanvaardt de consequenties en wordt er wel gelukkig door.

Ik was verbaasd om te lezen dat daar zoveel negatieve reacties op kwamen. Reacties waarbij alles een beetje op een hoop gesmeten werden. 'Hij had het gemakkelijk want hij had een universitair diploma'. Ja, daar heeft hij keihard voor gewerkt, en hij legt het vervolgens naast zich neer. 'Gewone mensen krijgen de kans om te kiezen niet…' Hij is een gewone jongen, met een goede job, die hij verlaten heeft voor iets veel simpeler. Ook dat draagt risico's in zich.

Maar het meest schrok ik van de reacties waarbij met een veel te zware steen naar VDAB zelf gesmeten werd. 'Ze pakken ons geld af, ze verplichten ons te werken, en nog meer van dat.'

Het doet mij denken aan mijn dochter en haar fietsje. Op wie ben je boos? En waarom? En zou het niet kunnen dat je die woede, dat verdriet op de verkeerde richt? Naast rechten bestaan er plichten, simpele regels. Je kunt niet alles krijgen. De boter, het geld en de glimlach van het melkmeisje.

Mijn ouders hebben ons van jongs af aan geleerd dat je verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes. Die keuzes starten niet bij het eigen ongeluk, maar veel vroeger. Je kan al eens een tegenslag hebben, dat zal niemand ontkennen. Maar niet alles is de schuld van het systeem, van de maatschappij, van de andere, van 'Brussel'. 

Het helpt niet als je naar een ander kijkt om je te helpen en daar alles van verwacht.

Keuzes in je leven laat je best niet afhangen van iets of iemand anders. Als er mensen zijn die je kunnen helpen, dan is dat prachtig, maar dat mag je eigenlijk nooit in de weg staan om iets te doen wat je graag doen, of wil verwezenlijken. Verwachten of hopen dat een organisatie alles voor jou regelt en dat het dan allemaal in orde komt is op zijn zachtst gezegd naïef. En ook niet helemaal eerlijk.

Ik heb altijd geprobeerd om een heel groot gedeelte van mijn leven zo in te richten dat ik tegen niemand 'dank u' moet zeggen. Dat heeft als immens voordeel dat al mijn 'danku's' ontzettend gemeend zijn. Omdat ze uitgesproken worden tegenover mensen die mij ergens gebracht hebben waar ik zelf nooit zou geraakt zijn op eigen kracht. Dat is belangrijk. En telkens opnieuw gaat het over balans. We spuwen niet in de soep, we bijten de hand niet die ons voedt, en ga zo maar door. We proberen vooral eerlijk te blijven.