Ik was vorig weekend op stap met een aantal kerels. Allemaal veertigers. Ze noemden mij 'Vake'. Dat deed wat pijn, maar het is ook een realiteit waaraan niet te ontsnappen valt. 

Een vriend was jarig en wou dat op een hoogst originele manier vieren. Niet met drankgelagen en geforceerd gedoe. Gewoon een lange tocht door de Ardense bossen. Het was een interessant sociaal experiment. 

Het begon al bij de organisatie. De vraag was simpel. 'Ga je mee, op die dag?' Het antwoord van de meesten was: 'Ja'.

We vroegen niet naar de andere genodigden, discussieerden niet over de plek, de catering, de duur, de organisatie. Niets.

Voor het carpoolen richtten we een WhatsApp-groep op.

Toen we het vervoer geregeld hadden, was het erg stil in dat groepje. Geen overbodige manifestatiedrang.

Op de afgesproken dag was iedereen op tijd en startten we zonder veel omhaal. Er waren geen kliekjes, iedereen praatte met iedereen, of je die nu al kende of niet. Het ging allemaal erg organisch.

Wij komen -op een paar vreemde eenden na- allemaal uit de communicatie- of marketingsector. Een sector die niet meteen gekend staat om zijn altruïstische neigingen.

De meesten hebben goed geld verdiend, sommigen deden dat nog steeds.

De meesten hadden ook al wel een tik van het leven gekregen, en waren daar zeer bewust mee omgesprongen. Of het nu ging over een mislukt zakelijk avontuur, een op de klippen gelopen relatie of een persoonlijk litteken, dat maakt verder niet uit.

Het viel mij op dat iedereen in onze groep beseft dat geld alleen niet echt gelukkig maakt. En dat we dat wellicht allemaal iets te veel nagestreefd hebben.

De gesprekken gingen heel erg over wat je met het leven moet aanvangen. Het waren conversaties over zoeken, twijfel en het besef wat echt meerwaarde heeft.

Het geheel werd uiteraard doorspekt door stoerdoenerij, vrolijke luim en inderhaast bijeengesprokkelde zelfrelativering, want het moet luchtig blijven.

De ondertoon was er echter één van inzicht, reflectie en in sommige gevallen zou ik zelfs durven spreken van wijsheid. Ik vond dat erg mooi.

In het echte leven zijn wij meestal brallers, grootsprekers en stoerdoeners. Maar hier, in het eerste waterige zonnetje van eind januari werden mooie gesprekken gevoerd.

Ik zou bijna schrijven dat er sprake was van kwetsbaarheid, maar dat is een brug te ver.

Echte venten zijn niet kwetsbaar, en wij waren niet bezig met een wandeltocht, maar met een heus overlevingstraject.

Ons overleven vierden we met zware bieren in een lokaal café. Maar er deed niemand smalend over de watertjes en de cola's die sommigen van ons bestelden.

Ziet u wat ik bedoel?"