Faalangst. Kent u dat? Denken dat het elk moment kan misgaan en dat het spelletje uit is. Bij mij leidt het dikwijls tot niet inleveren van teksten. Liever een deadline missen of zelfs niets opleveren, dan de mogelijkheid vergroten dat ik eindelijk ontmaskerd word als zijnde niet zo getalenteerd als ik soms wel eens zou durven dromen.

In de humaniora was ik een primus in de Latijnse, maar toch dacht ik bij elk rapport dat het het laatste goede zou zijn. De periode nadien zou aan mijn geluk een einde komen. Doodsangsten, klamme poten en gedonder in de kop.

De universiteit was niet veel beter. Jaar na jaar geluk gehad en door de mazen van het eliminatienet geglipt. Examens afgelegd met ware doodsverachting en berusting in een bijzonder kortstondige academische carrière.

Ik hoopte dat het beter zou gaan eens ik aan het werk was. Het ongeluk wil dat ik voor een bedrijf ging werken waar ik blootgesteld werd aan zeer veel klantencontact, en elk van die contacten leek op een mondeling examen.

Honderd, duizend keer ben ik gestorven. In mijn auto, voor de deur van dit of geen bedrijf, getwijfeld om rechtsomkeer te maken en de klant te laten zitten. Met loden schoenen toch maar begonnen, om nadien opgelucht te zijn, dat ze niets door hadden en dat ik weer eens uitstel van executie had gekregen.

Het is niet alleen wat je zelf denkt. Het heeft er ook mee te maken dat ik ongeveer iedereen in mijn omgeving continu slimmere dingen zie opmerken en bedenken. En dan voel ik mij klein worden. Waarom heb ik daar niet aan gedacht? Wat moeten die wel niet van mij denken? Dat krijg je er met geen stokken uit. En het ergste van alles? Niemand ziet het aan me! Het lijkt alsof ik door het leven fiets.

En nu heb ik het erger dan ooit te voren. Ik heb namelijk een boek geschreven. Over Storytelling. Dat op zich is al iets waarvan ik herhaaldelijk gedacht heb, dat het een vergissing was. Anderen zijn beter geplaatst dan ik, om zoiets te doen. Ik had beter geluisterd naar mijn instinct. Het schrijven was al een verzoeking, omdat ik het nooit goed genoeg vond. Maanden heb ik de oplevering van dat manuscript voor me uit geduwd.

Maar dat is enkel het begin. Want nu is het op de markt en beginnen mensen het te lezen. Ik sterf duizend keer bij die gedachte. Tot je hier en daar een reactie opvangt. 'Dat het toch best vlot leest', 'Dat het interessant is'… Weer eens geluk gehad, maar bij het volgende boek zal het misgaan. Dat weet ik nu al.

Of zou ik dat gevoel nodig hebben om überhaupt iets te presteren? Dat kan ook natuurlijk.