Benjamin (22): “Na mijn eerste master burgerlijk ingenieur wou ik tijdens mijn zomervakantie graag iets zinvols doen. Via de studentenvereniging hoorde ik over Humasol. Dat is een vzw die stages in het Zuiden organiseert voor ingenieursstudenten. Elke stage bestaat uit een project rond hernieuwbare energie en is een vorm van ontwikkelingssamenwerking. Hoewel ik in alles wat ik doe een twijfelaar ben, was ik deze keer snel overtuigd. Het leek me een kans die je maar één keer in je leven krijgt.

Apen langs de weg

Na de examens in juni vloog ik met 5 andere studenten naar Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Vandaar reisden we met een busje naar Tororo, een district in het oosten. De weg was lang en zat vol putten en bulten. Gelukkig konden we genieten van het uitzicht. We zagen zelfs enkele apen langs de kant van de weg!

Na een halve dag rijden kwamen we aan op onze bestemming: een ziekenhuis in het dorpje Mulanda. He ziekenhuis had geen stromend water. De medewerkers moesten 100 meter verderop water oppompen met de hand. Het hoofddoel van onze stage was om een elektrische waterpomp te installeren op basis van zonne-energie. Zo’n pomp stuwt overdag -als de zon schijnt en de zonnepanelen elektriciteit geven- water naar een watertoren. Op die manier is er dag en nacht stromend water.

Zonnecrème tegen spierpijn

In het begin bestond ons werk vooral in het graven van putten: voor de fundering van de watertoren, de waterleidingen en de elektriciteitskabels. Gelukkig kregen we hulp van de dorpelingen. Zij waren daar fantastisch goed in omdat ze het gewoon zijn om de hele dag op het land te werken. Ze waren allemaal erg gespierd.

De eerste avond lagen onze handen open van de blaren en waren we flink verbrand. De dag erna namen we een tube zonnecrème mee om ons extra in te wrijven. De dorpelingen keken hun ogen uit: ze hadden nog nooit zonnecrème gezien. Ze stonden erop om ook wat op te smeren. Ze waren ervan overtuigd dat de crème hielp tegen spierpijn.

Fietsen naar het werk

We verbleven in een huisje op zo’n 5 kilometer van het ziekenhuis. Elke dag fietsten we naar ons werk. De wegen waren van aarde en vormden een echt mountainbike-parcours, zeker als het geregend had. Aangezien het in Oeganda om 19 uur al pikdonker is, moesten we soms in het donker naar huis fietsen. Dat was behoorlijk spannend want er was nergens verlichting.

In het huisje was er niet veel luxe. Het toilet was buiten, water moesten we met de hand oppompen op zo’n 200 meter van ons huis en een douche hadden we niet. Voor ons was het elke dag Ice Bucket Challenge. ’s Avonds hadden we enkele uren licht dankzij een kleine, lawaaierige generator, maar daarna ging hij uit. Dan gebruikten we een olielampje of zaklamp om gezelschapspelletjes te spelen of te kaarten. Heel gezellig. En we hadden ook een radio op batterijen zodat we het WK voetbal konden volgen.

Verfrommelde plastic zakjes

Voetbal is erg populair in Oeganda. Heel wat Oegandezen kenden meer spelers uit het Belgisch elftal dan ikzelf. Als je zei dat je van België kwam, zeiden ze steevast: “Aaah, I know Fellaini, Kompany, Origi, Hazard…”

Ook de kinderen uit de buurt waren dol op voetbal. Als het nog licht was als we thuiskwamen, speelden we met hen. Een van ons had een voetbal, en dat vonden ze fantastisch. Zij hadden alleen maar een zelfgemaakte bal van verfrommelde plastic zakjes die samengehouden werden met touwen.

Nat en koud

Na drie maanden hard werken, was het zover: onze elektrische pomp was klaar én functioneerde. Vanaf nu hadden ze in het ziekenhuis zuiver, stromend water. Doordat de dorpelingen ons gedurende het hele proces geholpen hadden, waren ze vertrouwd met de pomp. Dat was belangrijk: zo konden na ons vertrek zelf reparatiewerken uitvoeren.

Ondertussen ben ik terug in België. Af en toe sturen krijgen we nog een mail uit Oeganda. De dorpelingen gaan dan speciaal naar een stadje in de buurt met een internetcafé. Ze bedanken ons telkens opnieuw voor de waterpomp. En ze vragen hoe het gaat in België. Nat en koud, is ons antwoord dan.”
 

E-mail: info@humasol.be